ad valvas

voor myn nievejaar kreeg ik van myn petekind quinten, de zoon van myn broêr thomas, het hierneven afgebeelde kleinood cadeau, hetwelk een van rekbaar textiel vervaardigd hoofdlint betreft, waarop in het midden een gemakkelyk aan of weêr uit te schakelen leeslamp. dit vernuftige geschenk doet zich in de alledaagse praktyk zo dikwyls voor als iets dat handig van pas komt, dat ik er al byna niet meer aan denk om het af en toe toch ook weêr van myn voorhoofd àf te nemen - daarstraks nog, liep ik er per ongeluk meê naar binnen by de drogist, met zelfs die leeslamp in brandende toestand.

    "is het niet nog wat vroeg voor carnival," vroeg de schele winkelbediende.

    wat ik nu begin te vermoeden, en daarover gaat deze "ad valvas" vanmiddag, is dat binnenkort iederéén met zo'n lampje van decathlon op zyn voorhoofd door het leven zal trekken; en wel in die verregaande mate, dat alle andere soorten van lampen zullen worden afgeschaft: bureaulampen maar ook kroonluchters, kandelabers maar ook straatlantaarns; ieder mens zal naar overal zyn éigen lampje met zich meê torsen, als een leger van mild tot inzicht gekomen diogenessen.

    maar, zal de kritische lezer opmerken, zo'n lamp schynt toch alleen maar recht voor  ons uit, en meer niet? toch nooit àchter ons, of opzy van ons? en dat klopt - doch waarom zou er in huis ook àchter ons of bezyden ons licht moeten schynen? we kunnen nooit àchter ons of bezyden ons kyken zonder ons hoofd te draaien - zodat ons voorhoofd per definitie meêdraait, en ook dat lampje daarbovenop. met andere woorden: er zal binnenkort alleen nodig licht branden waar dat werkelyk nodig is - alle rest blyft aangenaam duister.