na langer dan een geheel jaar van pauze is sinds kort, klaarblykelyk, dat vreemde verlangen weêr in my opgedoken om één dezer nu eindelyk eens geheel naakt over een nachtelyk kerkhof te gaan rondzwerven, misschien wel nog met schoenen en/of kousen aan, maar verder niks, en liefst by zeer slecht regenweêr. een verlangen dat ikzelf, eerlyk waar, niet kan begrypen, daar ik zeker geen sympathie koester voor nudisme, eerder integendeel, en zelfs een afkeer van exhibitionisme, welke afwyking ik strafbaar walgelyk acht. maar onze samenleving is wel claustrofobisch, en misschien vermoed ik in zo'n morbide spooktocht (maar op wélk kerkhof dan precies?) een ontsnapping daaraan, ten behoeve van, laat ons zeggen, een soort hereniging met de natuurelementen; de kou, de schrik en de witte maneschijn...
myn vriend, de photograaf nick hannes uit ranst, heeft my reeds meêrmaals laten weten dat hy er dan graag een reportage van zou maken. hy zou daarvoor geen flash-lichten gebruiken, maar zich zuiver beroepen op de omstandigheden in kwestie. daarmeê zou ik myn doel evenwel voorbyschieten; idealiter ren ik helemaal alléén langs die grafzerken, juist met de bedoeling om dat alleenzyn te doorgronden, oftewel, in het andere geval, word ik vergezeld door, ook zo goed als naakt, een paar vriendinnen van my zoals julie uit gent of zoé progl. zo'n photograaf zou alleen maar een indringer wezen - hoewel toch: van een gelykaardig uitdagend niveau zou het vooruitzicht wezen, met deze afwykende sport te staan afgedrukt op een binnenste pagina van de dag allemaal... dat dan weêr wel...
ik denk er nog even over na...
het meest geschikte kerkhof tot dusver is dat van wissant... achter een heuvellandschap tussen de bossen... hoewel ik daar al eens ben gaan loeren rond middernacht maar dan in het gezelschap van de kleine arno, zynde de zoon van charlotte, en die jongen kreeg toch ineens zoveel schrik dat 'ie meteen weêr naar huis wilde...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
reageer hier en nu