het is er eindelyk van gekomen om de agenda hiernaast te actualiseren, wat er vooral op neêrkomt dat ik de 22 nederlandse schouwburgen geschrapt heb, die ik normaal gezien vanaf maart 2013 tezamen met rick de leeuw zou hebben aangedaan. veel mensen vragen me nu aldoor:"waarom gaat die toernee dan niet door?" maar die vraag moet je echt aan rick stellen, de beslissing komt voor honderd procent van hem. voor myzelf is dit een even groot raadsel als voor jullie. in ieder geval was er geen conflict tussen ons.
in plaats daarvan komen er maar weêr, o karma, een heleboel woonkameroptredens aan, hier in de agenda opzy evenwel niet vermeld. ook iets dat er verder, voor deze maand specifiek, op til staat, is de publicatie van het lange gedicht "distels en doorns - het hooglied van jacobus capitein", by de gezegende uitgevery extra - véél dank!! meta-vitalski-bloggers zyn met deze lyriek vertrouwd, dewelke zich hier immers in het openbaar ontwikkeld heeft over een periode van welgeteld vyf zeer yverige jaren. de wereld zal van deze verzen niet ineens in een zes- of zevenhoek veranderen, maar sommigen hun leven zal door dit boekje wel degelyk op de valreep worden gered.
in juni 2013, nu ik dan toch zo angenda-matig bezig blyk, mag ik tezamen met irene vervliet en lady angelina, alsook met steven van gool, in première met het smartlappen-zomer-programma "het kabinet van bloed en bloemsuiker" - tenminste, als ook van die mensen niet ineens iemand zomaar gaat zeggen 'ik stop ermeê'. in het zakenleven kàn zoiets niet, maar in de showbiz is dit de normaalste zaak; van zodra je, als artiest, gaat tezamenwerken, ben je verhaalloos onderhevig aan de grillen en/of nukken van je collega, niks aan te verhelpen. de solo-voorstelling "daar sta iemand", welk stuk ik vandaag dus in uw woonkamer breng, gaat, om zyn toer langs 's lands culturele centra in te zetten, in première in de arenberg op 7 november. daags tevoren speel ik ook weêr in café de patat op het essenhout, kapellen...
tja, jongens...
zoals ik dit al wel eens eerder ergens mocht zeggen: pessimisme is een vorm van pretentie, doordat het pessimisme ervan uitgaat, te wéten wat er te gebeuren staat. wat zich, in myn eigenste "loopbaan", uiterlyk voordoet als een absurd oneindige serie van onbegrypelyke tegenslagen, blykt in waarheid veelal, voor wie dieper zoekt, een misschien niet eens onwelkome, lichamelyke training in oprecht agnosticisme; wat zich op eigen beurt dan weêr vertaald naar dit onverdroten volharden in, ja zelfs dit blyven en blyven voortschaven aan, een éigen zegstyl.
morgen speel ik in de gezellige woonkamer van leen twee, aan het tjingtjangplein. te woensdag heb ik een vergadering met jozef staes en jowan petit - onderwerp: hoe deze blog naar een podium vertolken? te vrydag sta ik in gent, theater tinnenpot, en diezelfde dag nog maar dan snachts op "de sprekende ezels"... en te zaterdag weêral ergens in een living. ik ben al bly dat ik geen slaag kryg, geef my maar een glas water...
momenteel zyn myn gedachten ietwat versuft, doordat het wel, integraal overschouwd, een prachtdag was, een heldere zondag, rust in huis (zelfs zyn die vier holen in myn slaapkamer ineens hersteld, door twee werkmannen!), maar: van 18u tot 19u had ik de kleine rocco james conan huilend en brullend in myn twee armen; één uurtje dus maar, en lang niet overdreven, die lieve, brave knaap...;- edoch: zo'n huilende baby zuigt wel mooi al je bloed helemaal op...
gelukkig is moê zyn best aangenaam, zolang je niet op je fiets hoeft.