state of being - 13 februari 2013

vandaag té langdurig in myn peignoir door het huis lopen waden. ik was daarby niet integrààl nutteloos, zelfs kon ik een paar ophefmakende telephoons afwerken, alsook enige huishoudelyke topkarweien, die ik al maandenlang had lopen uitstellen. desalniettegengestaande, beste lezers: als een mens, gewoon uit lompigheid, pas rond een uur of twee in de namiddag in zyn jeans geraakt (en dan nog zonder zich eerst érnstig te hebben gewassen, enkel een rappe, zogeheten "kattenwas", zoals de oermens) (dwz zonder washand), dan voelt hy zich toch, op het eind van de lange dag, alles by mekaâr gebezemd, toch maar half-volwaardig. we moeten het zeggen zoals het is.

    wat vooral werkelyk hàrd was daarenboven, liefste bloggers, is ook nog eens het prangende gegeven dat ik, van die peignoir, de daarbybehorende ceintuur kwyt was, het gros van de dag; zodat die lange, pluizige peignoir aldoor wyd openwaaierde, liefst dan nog wanneer ik voor een zovéélste tas koude koffie de trappen afkwam, waar de buren van schuinsover traditioneel een perfect uitzicht op genieten. op den duur heb ik dan maar, als een zéér vlaamse karate-band, het elektrische snoer van de frietketel rond myn heupen geknoopt. het is goed dat op zulke ogenblikken c.n.n. niet komt filmen (hoewel die gisteren toch hadden gezegd dat ze vandaag zouden langskomen...)

    morgenvroeg vergadering, dus dan moét ik gelukkig wel ogenblikkelyk het harnas in...