state of being - 18 februari 2012

de hele nacht wakker gelegen - wegens: te laat savonds, in westerlo, nog koffie te hebben lopen drinken. in bed daarom tot halfvyf smorgens noodgedwongen blyven voortlezen, vooral in het brievenboek van bukowksi, volume 3, "reaching for the sun." gaat toch nog altyd weinig boven... ieder blad schryft hy eigenlyk precies hetzelfde - maar hy verkoopt wel aldoor waarheid. een kwestie van woordvolgorde. denk ik.

    overdag myzelf huishoudelyk nuttig gemaakt en my sufgeknuffeld aan myn twee kinderen. in de kerkstraat passeerde ik, met de kleine mollie in myn armen, die beruchte gospel-kerk aldaar; er was juist een mis gaande, dus op goed geluk stapten wy er naar binnen, wel beschroomd, doch eens binnen zeer vriendelyk de weg gewezen - zowat hét tegengestelde van onze katholieke kerk, en ik denk ook wel van de arabische kerk; eigenlyk toch echt prachtige muziek, zo'n negerkoor, zo'n goedkope synthesizer, met een live drummer wel - wat in het joods heet "schmuck", té overladen; zuivere wall-of-sound, prachtig - je kàn daar alleen maar de kriebels van krygen, ik kreeg zelfs tranen in myn ogen. iedereen was aan het meêzingen en dansen en elkaâr aan het omhelzen alsof ze gek werden. alleen mollie vond het een beetje té raar. dus moesten we vlug weêr weg. toen pas becommentarieerde deze dreumes het gebeuren als zynde:"saai".

    met "saai" bedoelt mollie niet letterlyk "saai", maar wel alles waarmeê ze niets te maken wil hebben. het woord is by haar ontstaan voor de televisie; by slechte programma's (ook als die erg wild of druk zyn) becommentarieert ze:"saai," - en bedoelt ze: zet iets anders op.

    toch wil ik naar die gospelkerk nog eens terug... zal mollie alleen wat verder van de boxen vandaan moeten houden.

    voorts tweemaal bezoek ontvangen, in de voormiddag familie, in de namiddag nana ramael.

    et cetera.

    pas rond elf uur savonds waren alle sociale verwikkelingen (= inclusief het huis weêr helemaal opruimen) achter de rug. dan vlug nog een paar telephoons - uitzonderlyk genoeg zat ik met een dubbelboeking opgezadeld, maar da's weêr opgeklaard (was anders wel griezelig; ze wezen my in westerlo een gedrukt affiche aan; myn kop, myn titel, een specifieke datum - maar ik wist van NIKS, vond er ook NIKS van terug, nergens... ...)

    nu repeteer ik weêr, by wyze van meditatie, aan "daar sta iemand", toch wel. want hoewel ik dat stuk nu letterlyk op de kop af honderd keer gespeeld heb, doen er zich toch problemen voor: 1. geleidelyk aan zyn al myn meest afgezaagde moppen er weêr in naar binnen geslopen (omdat ik toch meestal weêr voor publiek heb gestaan, dat my nog nooit eerder aan het werk zag; dan ga ik myn klassiekers automatisch bovenhalen, terecht; maar wat nu? moeten ze er nu weêr uit? maar wat hou ik dan over? myn zwakste conference tot dusver, misschien...) 2. door het zo vaak te doen, sluipen er hier en daar slordigheden naar binnen in de performance; hier of daar een cruciaal adjectief dat ik vergeet, een intonatie die anders moet; dat wil ik weêr afstoffen.

    ja, ik wil 100% voor "de lach" gaan. wat is daar mis meê? neen, ik wil niet aan myn schryftafel hier of daar een "moment van ontroering" inlassen. fuck ontroering. ik wil dat dit aldoor rechtdoor gaat. zoals die goofy-stripjes-van-vier-prentjes, zoals die vroeger by rond de kauwgum zaten gewikkeld; eerste prentje: goofy wil een paraplu hebben, laatste prentje: goofy moet toch door de regen. je lacht niet eens, maar je leest het wel en je begrypt het.