Vanuit onze weelderige Westerse woonkamer lijken deze zelfoffers een ver-van-ons-bed-show. Het tweeduizendjarige, piëteitsvolle Christendom is ons echter niet in de koude kleren gekropen. Christus màg de tempel bestormen, Hij màg ook zijn leven als pasmunt voor de leeuwen werpen; zolang we zijn doel maar begrijpen. In hedendaagse documentaires, zoals bijvoorbeeld "The Most Courageous Raid Of WOII" van de BBC uit 2011, worden de meest roekeloze, nutteloze doodsdrifters als helden bestempeld - zolang ze maar bij de Geallieerden horen. In de blockbuster "Saving Private Ryan" (géén film uit de jaren vijftig), gaat een integraal commando over de kling, speciaal om één enkele soldaat terug naar huis te voeren - maar die ene soldaat wil niet eens met ze mee, die wil liever éérst nog een extra nachtje op de Duitsers blijven inschieten. Daarom juist, zo stelt de film, is hij de dood van zijn kameraden meer dan waard.
Als een creatie uit het duistere jaar 1948 geraakt het stripfiguur Superman met zijn té verregaande altruïsme wel weg; maar het is in een populair stripverhaal uit 2012, "Reign Of Dooms Day", dat zijn beste vriend met een serene gelaatsuitdrukking een gewelddadige dood tegemoet stapt, om van Lois Lane de van ironie gespeende commentaar te verdienen:"Dankzij jouw voorbeeld, Superman, is hij een held gebleven tot het einde. Uiterààrd is dat een goede zaak!"
Nu onze steden er zoveel moeite mee hebben om jongeren van onbegrijpelijke godsdiensten ervan te weerhouden, zich in Syrië voor om het even welke zaak, het brein uit hun kop te laten knallen, is het gewezen om élk fanatisme te misprijzen - maar dus ook dat van onszelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
reageer hier en nu