today

het publiek zat al, hier en daar was er al iemand hard aan het lachen geslagen, de eerste viér minuten waren reeds voorby;

toen voelden-ik opeens hoe ik, acuut, doodmisselyk werd, door de schuld van myn dochter, wier kinderziektes ik daags nadien altyd overneem;

al overgevend deze machtige bende de rug moeten toekeren, heb ik nooit eerder gedaan.

nu lig ik hier doodziek en straatarm en yskoud en depressief in de zetel...