zaterdag 31 augustus 2013
wassalon
people
state of being - 1 september 2013
was gisteren tof om nog eens met ernst tezamen te werken, ik bedoel met ernst löw. hy doorzwom deze zomer bepaald turbulente wateren, en eêrgisteren nog, vertelden-'ie, had hy niet één, maar wel twéé slaappillen genomen; zodat hy vandaag, zoals je kon zien, ook savonds nog moeite had om wakker te geraken - maar toch: zyn gemoed scheen stevig; het enige dat hy zich aantrok, was dat zyn twee zoons maandag weêr naar school moeten -"verdomme... nu konden ze lekker uitslapen tot smiddags... en aldoor doen waar ze zin in hadden!..." ik hoorde myzelf opmerken:"ja, maar; een beetje discipline kan ook geen kwaad."
onze gastvrouw, de innemende lena wieërs, had ons optreden in haar oneindig grote achtertuin in hove geprogrammeerd voor halfacht savonds; een onmogelykheid, zo vroeg; dus: om de tyd te doden (we zouden uiteindelyk, in de praktyk, pas beginnen om halftien) nam ik ernst meê op wandel door deze groene contreien (dewelke ik goed ken, aangezien ik vààk by lena speel. en bovendien ook soms in het theatercafé daar pal tegenover, het gekende pand geheten "de pomp", waar je wel niet mag parkeren.)
onderweg beschreef hy voornamelyk, lezers, zyn wederwaardigheden in denemarken. eerder onverwacht dan berekend, was hy opgeroepen om een niet geringe rol te spelen in een film die midden augustus werd opgenomen in esbjerg, west-denemarken. betaalde erg goed en was ook fun om te doen. alleen de briefingmeester was minder; soms zat je vyf uurs in een jeep te wachten met broodjes en koffie, en kreeg je daarna pas te horen dat er op die plek uiteindelyk toch niét gedraaid zou worden.
op den duur,- ik neigde er gisteren toe om, vanwege myn eigenaardige slokdarm, het luisteren boven het spreken te verkiezen -, legde ik myn vriend een stukje liedjestekst voor, aan hetwelk ikzelf aan het arbeiden ben, hopend op constructief advies van hem; die tekst is het einde van zes strofen, en luidt:"de dood was nog niet uitgevonden / begrafenissen waren er nooit // en op de barbecue geraakte zelfs de koudste / schnitzel wel ontdooid."
-dat klopt wel, zei ernst. vooral sinds het internet. vooral sinds facebook eigenlyk...
-hoe bedoel je?
-het is pas sinds facebook dat opeens iedereen doodgaat. seamus heany, piet balfoort, prins friso. en dirk lauwaert, en ook die kerel van de scabs, fons sijmons. en maarten van roozendaal, ken je die?, da's ook een zanger... en dan de broêr van anneman...
-mja...
-vroeger, voor facebook, ving je dat allemaal niet op. nu leeft dat heel erg, dat is echt afgryselyk. want: wat moeten we er nog meê? het zyn er zovélen, er komt iedere dag een lyst binnen...
-ja... zo had ik het niet bekeken...
-dus ja, "zelfs de dood was toen nog niet uitgevonden", dat is wel een goed zinnetje. verzin je dat hier ter plekke?
-hier ter plekke??
-niet?
-zot! ik zit daar al maanden aan!
-tja, zei ernst. maar rappers, ook nederlandse rappers, en zo, die doen dat dus wél. die verzinnen zoiets ter plekke.
dit moét je weten
1. een rat kan langer zonder water dan een kameel.
2. behalve onze vingerafdruk is ook onze tong-afdruk volstrekt uniek.
3. harry mulisch rekende dit eens voor ons uit: als je alle drollen naast mekaâr zou leggen, die alle mensen ter wereld op één dag by mekaâr schyten, dan kom je precies aan de lengte van één maal naar de maan - én terug. (iedere dag opnief dus, hé...)
4. overal ter wereld kleurt de "M" van de frietketen mc-donalds geel - behalve alleen maar in parys, waar die letter wit kleurt.
5. de aarde is de enige planeet die niet naar een god is genoemd.
6. de allereerste geperste muziek-cd aller tyden was "born in the usa" van bruce springsteen.
7. al capone had op zyn naamkaartje staan:"tweedehands meubelverkoper" (= tevens een biografeem.)
8. "maine" is de enige amerikaanse staat met een naam die uit maar één lettergreep bestaat.
9. doordat de aarde draait, kan je een object aantoonbaar verder gooien als je het gooit in westelyke richting.
10. 's werelds grootste land zonder zee is mongolië.
11. sommige leeuwen gaan vyftig keer per dag van bil.
12. het is onmogelyk om je eigen elleboog te likken. (75 procent van de mensen die dit nu heeft gelezen, zal nu meteen zelf uittesten of dit waar is.)
maar: het bleek van begin tot eind volmaakt, en nu treur ik dat die verdomde school gaat beginnen. ik heb ze liever altyd altyd dicht by my.
vrijdag 30 augustus 2013
people need something to read
Als nieuwslezer wilde Jan Becaus van de VRT naar eigen zeggen zo geurloos en smakeloos zijn als een aardappel; 'een nieuwsanker is het nieuws niet.' Toch ging hij, na 28 jaar dienst, met pensioen als een superster. In het totaal is hij dan ook meer dan 10.000 keer op tv geweest. Hier in zijn laatste column voor deBuren bepleit Vitalski dat dit tien maal minder had mogen zijn – niet om Becaus' merites te miskennen, wel uit mededogen met dat negental gelijk getalenteerde sprekers dat zijn leven versleet in het stempellokaal.
lees meer hier:
http://www.deburen.eu/nl/nieuws-opinie/detail/the-revolution-will-be-televised
donderdag 29 augustus 2013
woensdag 28 augustus 2013
agenda
morgen, te vrydag, hetzelfde, maar dan in hove
beide woonkamers zitten vol, maar één of twee mensen kunnen er wel nog by;
mail met haast en spoed vitalski@pandora.be
column voor de streekkrant deze week
ALLES GOE?
Antwerpen Is Te Druk Om Aldoor Tegen Iedereen Hallo Te Lopen Zeggen
In Antwerpen hoeven toffe gasten niet altyd persé een goeiendag tegen mekaâr te zeggen. Ik woon al vyftien jaar in dezelfde straat, in Stuyvenberg, en nooit heb ik één keer 'hallo' gezegd tegen myn buurman hier schuins-achter, hoewel die me wel geen onaardige vent leek. Soms troffen onze oogbollen mekaâr vluchtig en sympathiek in het voorbystappen, doch knikten we niet eens. In de Koekenstadt zou daar geen beginnen aan zijn, je zou binnen de kortste keren op één uur tyd wel vyfhonderd mensen moeten lopen begroeten. Na drie jaar ken je iedereen van ziens.
Een jaar of twee geleden alweêr, waren we evenwel tezamen getuige van een bizar verkeersvoorval in de Kerkstraat. Er kwam, aan een betrekkelijk hoog tempo, een witte Jeep aangereden, die kort nadat hy ons passeerde, een knal teweegbracht en daarna acuut stilviel. Een kleine chauffeur stapte uit, hy snapte d'r niks van. Maar hy stond in het midden van een bocht, dus toen hebben die buurman en kik die sukkel met vereende krachten vooruitgedrukt; de sukkel achter het stuur met zyn raampje open, myn buurman en kik àchter die auto, zwoegen tot in de Carnotstraat. Onderweg grapjes, zoals "Hopelyk wil hy niet dat we hem tot in Mortsel duwen!"
Op die manier is er tussen myn buurman en myzelf dan toch, ongewild, een uitgesproken band ontsproten. Met als nadeel dat we sindsdien wél genoodzaakt blyken, mekaâr een goeiendag te bidden, nu reeds jarenlang, telkens we mekaâr kruisen - wat gemiddeld tien keer per week plaatsgrypt. Dus intussen hebben we mekaâr al ongeveer 1040 keer begroet... Maar voorts hebben we mekaâr niks te melden. Dus dat knikken en dat 'hallo' zeggen begint ons ferm tegen te steken. Maar: diegene die ermeê stopt, is arrogant. Dus dat is de voornaamste reden waarom een mens één keer om de tien jaar zou mogen verhuizen. Een andere oplossing is er niet.
Op die manier is er tussen myn buurman en myzelf dan toch, ongewild, een uitgesproken band ontsproten. Met als nadeel dat we sindsdien wél genoodzaakt blyken, mekaâr een goeiendag te bidden, nu reeds jarenlang, telkens we mekaâr kruisen - wat gemiddeld tien keer per week plaatsgrypt. Dus intussen hebben we mekaâr al ongeveer 1040 keer begroet... Maar voorts hebben we mekaâr niks te melden. Dus dat knikken en dat 'hallo' zeggen begint ons ferm tegen te steken. Maar: diegene die ermeê stopt, is arrogant. Dus dat is de voornaamste reden waarom een mens één keer om de tien jaar zou mogen verhuizen. Een andere oplossing is er niet.
dinsdag 27 augustus 2013
meeting
die valerie hier heet trouwens mollie met haar achternaam, raar hé...
maar petra werkt sinds vorige maand dus voor de k.u. leuven, die een tehuis heeft in antwerpen ook.
myn bloggers kennen petra onder een andere naam - die mag hier niet worden opgebiecht; hobby en werk moeten gescheiden blyven, zegt ze.
people
daar hebben we lieven bax...
onlangs hadden we samen een live talkshow, maar daar ben ik meê opgehouden; wel jammer, want in september heeft hy gregory fratteur en koen de bauw te gast (in de kelder van de groene waterman...)
dus liep ik met haar meê naar de fancy koffie-bar "normo"...
ik was bly te vernemen dat jirka myn blog nog steeds iedere dag leest - maar ze bekende my eerlyk dat hy haar de laatste tyd enigszins tegenvalt, en nauwelyks meer verrassend uit de hoek komt (dezelfde eerlykheid als waarmeê ze onlangs aan ernst löw bekende dat hy er vreselyk uitzag in zyn shorts en sneakers; ernst heeft toen metéén de broek van haar broêr aangetrokken...)
henry rider-hagard
hy is vooral belangryk omdat hy de uitvinder is van het "verloren beschavingen"-genre; cfr indiana jones, tarzan en conan de barbaar gingen er allen hun mosterd halen.
van het boek "she" zyn er inmiddels 83 miljoen exemplaren verkocht, al is er in myn vriendenkring niemand die ooit van dat boekje gehoord heeft.
(wel verklaarde petra de stryker my vanmiddag dat zy de voorbye nacht maar vier uur geslapen had, omdat ze "tot vyf uur smorgens in de nieuwste van dan brown" had zitten lezen; "ik kon gewoon niet stoppen met lezen.")
aftermath
vanaf september gaat mollie naar school (het "instapklasje") en kan ik weêr een roman beginnen schryven en pinten pakken tot vier uur snachts.
toch zou ik veel liever hebben dat die verdomde school gewoonweg niet bestond.
maandag 26 augustus 2013
dinsdagbunnie
voor vitalski-bloggers wellicht het best gekend als de ex van bart van loo
hier in het midden van een jog-party
wel
"de val van de weêrwolf",
wel album sinds deze week hélemaal klaar is,
met tekenwerk van exhaustief gianmaria caschetto
plus ook
hier moeten nog zes platen voor worden voltooid...
ah...
ook vandaag trof ik immers dit hier aan op facebook;
yves joris onderweg naar mali
met "ik slaap als een croissant" by zich,
dé prachtigste vlaamse autobiografie van de voorbye tien jaar, toch?
state of being - 27 augustus 2013
waarin vitalski de avond verhaalt...
een zekere jan doet af en toe een karwei voor me. eigenlyk zou ik hem willen vragen om gelyk zeven nieve wanden en drie binnendeuren te installeren op de verdieping hierboven. zodat ik dan geen dubbelzinnige loft meer in de aanbieding zou hebben (ik verkoop myn huis), doch wel een pand met diverse slaapkamers... klinkt gemakkelyker voor de cliënt. but, anyway, daar heb ik nu eventjes het geld niet voor... dus voorlopig kwam die jan alvast enkele stenen plinten, die waren gebarsten, weêr by mekaâr lymen. halftien savonds. goed groggie van de efteling. we dronken thee terwyl 'ie werkte.
-hoe heet alweêr dat café in kontich?
-de goeie morgen...
-ja. kom je daar nog altyd?
-heel vaak, ja.
-weet jy nog, toen ik daar myn optreden had, vorige maand, toen liep daar een geflipte blondine in de rondte, een heel erg kleine, dikke blondine...
-ja...
-haar man, die veel ouder was, had ze by zich, maar ze flirtte met de halve inboedel. en daar zat die gast dan maar wat by te glimlachen...
-ja, wendie, bedoel je.
-o ja?
-die hele kleine.
-maar ik dacht dat ze anders heette. dat ze zelfs een jongensnaam had... in ieder geval, ze vond dat ik niet genoeg had verdiend, en toen is ze speciaal voor my in het café een extra inzameling gaan doen, by alle klanten, ook die pas later, pas na de voorstelling waren binnengekomen. dat vond ik ongelooflijk ferm, echt. en het leverde wat op ook. dus: daarom had ik haar beloofd, haar een boek van me cadeau te zullen doen.
-daar heeft ze my zelfs over verteld.
-warempel?
-en ze vond het jammer dat het er niet van gekomen is.
-het erge is, inderdaad: op een warme avond ben ik effectief met myn biografie onder de arm naar d'r pand in deurne overgefietst - toen ik in haar straat aankwam, was ik haar adres, op een bierkaartje, ineens kwyt. heel raar, dat moet uit myn kontzak zyn gevallen.
intussen kreeg 'ie telephoon. daarna ging ik weêr voort:
-ik ben een man van myn woord, dus als je haar ziet, vraag haar adres en sms my dat door. dan gooi ik dat boek alsnog by haar binnen.
wat later ging het over onze financiën. hy begon erover, hy vroeg: hoe doe jy dat dan?
-tegenwoordig heb ik een g.c.v. dat is méér dan een vzw maar minder dan een bvba. ik ben zogezegd zaakvoerder maar ik betaal maar 230 per maand r.m.z. myn boekhouder is duurder dan myn r.m.z.
toen hy klaar was, dronken we opnief een thee citroen. ik drink al drie weken geen koffie meer en stel het goed zonder. liever thee citroen en géén spastische slokdarm, dan koffie en de dood.
-myn vriendin luv woont hier vlakby in de klappeistraat. daar heeft ze twee peertjes aan het plafond, waar ze nu spots wil hebben. maar ik weet niet of je ook iets van ellentriek afweet...
(ook een van myn vensterbank heeft hy, een tydje terug, enorm goed hersteld... met mensen in de straat, het nylpaard vooral, maar ook met anderen, hebben we het al meermaals staan bewonderen...)
dus belde ik even naar luv - ben jy nog wakker? is het goed als ik met die klusjesman nog rap even naar uw lampen kom zien.
ook luv d'r huis staat te koop. tweehonderd en tien duizend euro.
in oktober verhuizen we naar de renier sniedersstraat. dit adres kan ik nog maar vrygeven sinds vandaag, vermits pas sinds vandaag die neo-nazi's van "vespa", de stadsbouwdiensten, hun voorverkooprecht hebben weten verlopen...
behalve myn eigen fiets staat ook de fiets van myn broêr serge hier in huis. dus hoefden die jan en kik niet te voet naar de klappeistraat.
zo fietsten die jan en kik zy aan zy door de kerkstraat en langs café de kroon, het overvolle terras. den eddie die gouden zaakjes doet. die jan strafbaar wegens geen fietslampen, ik strafbaar wegens ryden op de stoep (anders dan op de stoep kàn je in antwerpengrad niet naast elkaar fietsen.) door de onverwacht zomerse buitenlucht en alom kletterende vacantie-geluiden een vaagweg jongensachtig gebeuren. waar is de tyd dat ik, te fiets, tezamen met eduard videtski deze contreien werkelyk opjoeg...
aankomende in de klappeistraat, overgelukkig om hier weêr aan te komen: doordat ik, kennelyk, een uur geleden, toen ik hier was vertrokken, by het op de fiets klimmen uit het oog was verloren: dat ik myn laptop eventjes op de drempel van de voordeur had laten liggen - die splinternieve apple lag hier nog steeds te grabbel... uch... argll...
maandagbunnie
voor wiens ouders hun 40e trouwverjaardag
myn eigen voorstelling een cadeau was daarnet
