lectuur

een minder heftig, dwz meer berustend en ook meer eenzaam dagboek dan dit van benno barnard, kwam ik tegen by het grasduinen in de standaard boekhandel van merelbeke de voorbye maandag. er lag my in deze (die middag door motregen getergde) gemeente een optreden in het verschiet om twee uur snamiddags, doch om één uur snamiddags was myn soundcheck reeds afgewerkt, zodus: om de tyd te doden, enteerde ik deze boekhandel met het voornemen, my hier per definitie iéts te zullen aanschaffen, al ware het, in het ergste geval, alleen maar om de winkelier te sponsoren. toch begon ik daar even te zweten, geen goesting hebbend in een boek over 14-18, noch behoefte gewaarwordend aan pieter aspe of vyftig tinten grys. totdat myn wanhopige blik dus hierop viel: een dun, paul léautaud-achtig boekje van de vereenzaamde ex-directeur van de zwarte komedie, bert verhoye, de man die my ooit van 't straat plukte... hy schynt daar écht helemaal alleen te zitten, in bellefontaine by namen, en dat isolement doet zyn schryfpen deugd... had ooit iemand, achter zo'n bittere ruziestoker, zo'n zacht melancholisch peinzer vermoed? achter zo'n belegen en dwangmatig grappenmaker zo'n oprecht waarnemer en spitsvondig woordspeler? na al die jaren is dit zyn beste werkje ooit.

    de photo op de cover blykt, tot onze aangename verrassing, van de hand van nick hannes...