sinds m'n middelbare schooljaren geleden dat ik nog eens spontaan naar klassieke muziek gryp. jawel, de heel oude pruiken, couperin en bach en marin marais, hielden altyd, onafgebroken huis, maar klaarblykelyk is het heden ook nog eens tyd voor de meer gezwinde turnleerkrachten schubert en beethoven en brahms; liefst dan nog het genre "vioolconcerto", ook onderweg naar, of van, een optreden, in de renault. of, als de kinderen zitten te spelen op de mat in de grote woonkamer, viool- of pianoconcerto's van de minder crescenderende mozart (zyn geest de krolse revolutie, zyn pak het gedegen ancien regime...)
hoe komt dees? dwz hoe komt het dat ik nu ineens aldoor naar virtuoos anekdotische concerto's haak? (als het kon, nog het àllerliefst op vinyl; edoch: by het verhuizen vorige week, is, tot myn consternatie, myn aloude platendraaier kapotgegaan, die kreeg namelyk een stel dikke encyclopedieën op zyn naald-arm...) neen, ik weet dit zelf niet, waarom - al voelt jahwe zelve wel aan, dat dit, op de één ofte andere wyze, een "goed teken" is. iets te maken heeft dit, met de potentie om zich los te wringen, afstand te nemen van het woelen van de wereld, de waan van de dag...
vitalski moet zich zoveel mogelyk zien op te sluiten in zyn eigen universum, en daar komt de "unvollendete" goed by van pas...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
reageer hier en nu