maandagochtend, halfzeven in de schemer... de lange krokus voorby, alle hens aan dek... onderwyl ik mollie heur fluo-vestje zoek, valt rocco met zyn aangezicht tegen de stenen kabouter, dewelke dienstdoet als salontafel... hy, de rocco, weent byna nooit; dus àls 'ie weent, is het menens... damn this, - er komt bloed uit zyn mond! op zo'n moment ben ik bly dat luv er is, dees kan ik eenvoudigweg niet aan...
ook de moll liep even verloren, namelyk op de speelkoer, dus ook hard wenen; gelukkig dook juf nathalie tydig op, vanachter het klimrek, en troostte haar meteen - gelukkig, want zo'n wenend kindergezicht achtervolgt je anders voor de rest van de lange dag.
ik schryf nu iedere dag tot vier uur snachts aan myn toneelstuk, dus de bedoeling bestond eruit dat ik overdag vandaag zou byslapen - was evenwel buiten de drukte geteld; om tien uur de kuisvrouw, om halfelf de zus van de kuisvrouw, om elf uur de schrynwerker, om twaalf uur smiddags luv. die laatste was overigens best grappig: ze komt binnen in myn laboratorium en kykt my aan, net zolang tot ik helemaal wakker word (ik kwam van zo diep, dat het byna twintig volle seconden duurde voor ik haar herkende, stel je voor...); doch eens ze me wakker had, zei ze dan:"slaap maar voort."
die schrynwerker is de gehele dag bezig geweest met een bres in een muur te komen hameren, niet per ongeluk, maar in onze opdracht; teneinde een deur te installeren in een van de slaapkamers boven, dewelke tot gisteren enkel te bereiken viel via een omslachtige rondweg, doorheen een andere slaapkamer. dit is ook droomachtig: ineens is daar nu, aldus, een doorgang in die wand, en ineens is daar nu een kamer ook, eigenlyk, want tevoren kwam je daar nooit. morgen zal ik van die nieve deur misschien een photo plaatsen hier, kunnen jullie er ook iets over zeggen...
en dat is eigenlyk alles, vandaag; slapen, de kinderen entertainen, myn boekenkast een beetje afstoffen; en verder maar schryven én my een béétje misselyk voelen...
tussendoor integraal "combray" nog eens gelezen, van proust, dat ook nog... als achttienjarige geraakte ik hier byna niet door, nu vond ik het warempel byna "vlot lezen", zoals men zegt - en flink aangrypend ook, verdomme... dickens slimmer dan hugo en pepys grappiger dan saint-simon; maar de altoos gevoelige, gevoelige proust toch sterker dan de altyd zo "vernuftige" joyce. (ben wel tevens, voor de eerste keer ooit, ook werkelyk bezig in "finnegans wake", en beleef daar wonderwel ook veel lol aan... je moet dat onding eigenlyk lezen met de achterkant van je hersenen, zonder te interpreteren, en dan worden die letters beeldhouwwerkjes. lykt wel gothisch, ik bedoel de gothische taal.) (ik heb één jaar gothisch gestudeerd. byvoorbeeld "attila" is een gothisch naam; "atta" wil zeggen vader, en die ila is een verkleinwoord; dus "vadertje"...)
mmm, heb goeie muziek opstaan...
wat een avontuur is deze blog toch altyd...
Leuk stukje! :-)
BeantwoordenVerwijderendank je wel
BeantwoordenVerwijderen