nu zyn we daarginder weêr weg... doodjammer... hoewel: met dit onophoudelyke zeikweêr, word je daar nog méér duizelig dan hier - toch zeker met de kindjes...
een behoorlyk enerverende terugrit wel - zoals gewoonlyk, want om één of andere reden is de terugweg van wissant naar antwerpen-grad stééds een pad-vol-met-hindernissen, ditmaal waren we ineens aan het verlorenryden in moeskroen... die benaming alleen al, jongens; "moeskroen", wie wil dààr wonen?? plus: erg veel neêrslag, aldus, en belachelyk veel camions, die wel alle aldoor wilden voorbysteken, camionetten in m'n gat, aqua-planning... een vuilniskar die tweehonderd in duur reed...
des te meer was het dan weêr een behaaglyk thuiskomen in onze nieve huis. en dat is geen detail. we kwamen vandaag voor de eerste keer "terug thuis" in dit huis, het voelde nog eens zo groot als toen we er pas introkken, nu weêr acht maanden geleden. hoe drukkend was het de vorige paar jaren om na deze zelfde vacantiereis terug thuis te komen in het huis waar luv en de kroost toen toefden, in de klappeistraat nummer 40? dat plekje had zeker ook zyn bekoring, maar als je er een reiskoffer terug naar binnen droeg, liep je er geheid tegelykertyd en noodgedwongen het handdoekenrekje omver. dat waren toch moeilyke momenten, alleen te overbruggen door te begrypen dat dit maar tydelyk zou zyn (en doordat kikzelf kon wegvluchten naar de lindeboomstraat... argl, myn vledergrot van toen... treur diep, o antwerpse jeugd!!...)
heb my onlangs een gehele stapel zeer gezellige exemplaren van de "times literary supplement" aangeschaft, en voelde my met een huiver aangesproken toen ik daar, vanmiddag weêr in de machine-kamer, een brief in las, komende van een heminway-verdediger: hemingway, schreef deze mens, was tenminste een "character" - hoeveel anderen, ging hy voort, kunnen zeggen dat ze persoonlyk hebben meêgevochten in een guerilla? hoevelen hebben in griekenland een huis gebouwd op basis van "de man van vitruvius"? de meeste schryvertjes, aldus die brief-auteur, kunnen het alleen maar hebben over hun kinderen. of over de klimaatsverandering.
het is waar, al te waar...
over mollie bloom, die deze namiddag byna twee uurs aan één stuk door naar donald duck-filmpjes heeft zitten kyken, en krocco junior die sinds vandaag, 25 augustus, haar naam kan uitspreken. het regent al vyftien uurs aan één stuk door - en: het ziet er niét naar uit dat dat gaat veranderen...
... - als het ervan komt dat ik, eind volgende maand, dat ding op de radio presenteer (je weet echt nooit wat er tussenkomt), dan zou dat niét onder de naam "vitalski" gebeuren, maar wel onder die van "vital baeken". wat dan maar zyn moet - al voelt dit tegelyk aan als een zekere moordaanslag...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
reageer hier en nu