gastdichter: victor glorieux

VANACHTER EEN HOGE SCHUTTING

vanachter een hoge schutting
sloeg ik jou gade
vanmorgen, op de tennisbaan.

hoe je eruitzag, wat je aanhad,
je overdreven luide kreten

benieuwden my
niet echt.

maar zagen jullie ook my?
daar was ik
curieus naar in iedere porie.

ik
droeg niet
de juiste broek.

ik wist
met myn eigen twee armen geen blyf.

er was iets aan myzelf
dat myzelf niet meer aanstond.

hier zo te staan,
op die foute manier.

niet jou
maar wel eventueel jouw vriendin
had ik voor myzelf gewild.

tegen een dennenboom
in de bosjes daarachter.

voor geld?
desnoods.

maar
ook dat zat er niet aan te komen.

ik was wel een beroemde zanger
maar niet daar, niet toen.

ik
bekeek de hond die jullie byhadden.

ik kon nergens naartoe,
daarom bleef ik er zolang.

ook lang
nadat jullie er weêr weg waren.

toen
stond ik daar nog.

en op het einde
liet ik my kreunend

traag en waardig neêrzinken
op de kiezelstenen onder myn voeten.