gastdichter: victor glorieux

GEDICHT BY EEN DAM-SPEL


de week daarna
kwamen we mekaâr
opnief tegen -

zoals
was afgesproken.

alle dagen tevoren wist ik my
zo bang als een muis...

alleen al voor die kleêren van je,
die baljurk van je,

met die vele linten daaraan -
zou je die
opniéf aanhebben??

en die twee grote oorbellen van zilver,
die van je moeder, zei je?

neen, toch niet.
je was

in een witte, gerafelde jeans,
ordinair eigenlyk,

gescheurd aan je beide knieën,
je heupen in die jeans als twee messen

kantelend
by iedere pas langs de bar,

langs
de deurtjes
naar
het wc...

en je haar hing, jammer genoeg, los
op je schouders,

alsof je
een douche had genomen, zonet...

maar ook jy kon niet wachten
tot de anderen
foetsie waren -

de conciërge,
de dronkelap;

al
hoorden ook zy by dit toneel,

en de sterren en de planeten,
de dieren, de muziek,

alles droeg by
tot 

dat uitdagende
hardop lachen van jou,

van jouw
deugniet-achtige dunne mond
die aldoor zo in beweging is.

myn vingertoppen
gleden
op je zachte wangen

- zover
kwam het...

en toen riep je uit:
neen!!

-??

-ik wil dit niet!...

je riep uit: victor glorieux!!
laat my!!

-hoe
kon je my dit aandoen,
rotwyf - in dit stadium??

waarom droeg je dan weêr
die laarzen ook,

trouwens waarom my dan überhaupt
terug uitgenodigd, verdomme!

ik ging tweeduizend kilometers te voet,
van schoten
terug
naar het noord,

langs
de schynpoort, in het donker,

en nu, de volgende namiddag,
zit ik hier
te dammen...

een neefje van me, dat
nonkel tegen my zegt,

stapelt zyn dammen op,
zoete spekken etend,

hem aangereikt door carla
op een etagère...

en ik bedenk, ver weg,
myn herkansing.

myn geliefde, wat
als ik toch zal doordrukken,

je zal toch nooit
de politie gaan opbellen?

jy ziet toch zelf wel
hoe jy degene bent,
die ons getweeën

zo langzaam maar zeker
die afgrond in duwt,

iedere dag
ietsje meer
- het

is jouw plan toch,
ik doe toch alleen maar wat jy aldoor wil?