min of meer uitgeslapen, tot een uur of halfelf in de voormiddag. my uitgebreid wassen, met een handdoek in plaats van met een washand, omdat ik de washanden nooit kan vinden), en onderwyl zowat alle mogelyke programma's bekeken betreffende de actuele, amerikaans-arabische oorlogs-stryd tegen de i.s.
misschien dat ik te zondag, aan de inkom van myn nieve Levende Vrouwen Tentoonstelling, een deel van de bescheiden opbrengst (vyf euro inkom, is opgeslagen) aan de Navy ga schenken. uk hoop écht niet dat die koppensnellers van daarginds vroeg of laat de turkse grens oversteken, en dan roemenië, polen en duitsland ook platlopen. ik ben echt bly dat ik nog nooit van myn leven ooit onthoofd ben geweest, lykt me echt gruwelyk!!
dan mollie gaan ophalen, netjes op tyd, hoewel ik tevoren, nog in myn slaapkamer, wel zes keer was wakker geschrokken uit een nachtmerrie die zei dat ik haar urenlang aan haar lot zou hebben overgelaten.
tezamen naar donald duck gekeken.
daarna een vergadering in het badhuis, by dave van gestel. tussendoor wist deze meneer my te vertellen dat hy vroeger, namelyk in de jaren negentig, nu weêr zolang geleden in de tyd, feitelyk, als hy het naging, bepaald ongelukkig was, en dan tezamen kwamen we tot de slotsom dat ongelukkig-zyn, rusteloos en angstig nutteloos, in dié tyd min of meer een gangbare modus was.
al moet het niet-bestaan van zoiets als het internet en zoiets als een smartphone toch ook wel een zekere romantische dimensie moet hebben gehad. een sterveling ging nog gewoon op bezoek by een ander, ook onaangekondigd, gewoon aanbellen. en we hadden toen nog geen kinderen, dus we hadden nog een leven.
luv staat de gehele dag, van zodra ze thuiskomt, naar de dakwerkers van schuins hierover te gluren, die in t-shirt zonder mouwen van dakgoten afspringen alsof het niks is. ze laten zich ook in het bungelende yzeren bakje van hun hyskraan op en neêr worden getrokken alsof het niks is.
met rocco james conan in bad, zyn haar gewassen, myn voeten gewassen.
vervolgens naar elckerlyc; voor de tweeëndertigste repetitie voor "een held van by ons". waar sommige fragmenten reeds voorby-gerodeerd zyn, botsten we vandaag op een halfuur toneel waar praktisch niemand zyn positie reeds kende of nog kende, waar tekstkennis praktisch onbestaande bleek, waar overgangen nog nooit werden beredeneerd. we zyn onze voorsprong helemaal kwytgespeeld en zitten nu toch in een soort klassieke première-stress. ik vermoed dat we moeten schrappen maar juist omdat we het niet kunnen spelen, kan ik ook niet bekyken wàt we precies moeten schrappen.
onderweg nadenken over die victor glorieux...
en traag ryden, wegens slagregen met wegenwerken. het is goed om op de snelweg aldoor in vierde te ryden, zodat je nooit vanzelf optrekt.
op het ogenblik heb je hier in het faboert (= de pothoekstraat) praktisch iédere dag minstens één fietser die van zyn sokken wordt gereden, vandaag ook weêr (op het nieuws) en gisteren ook (luv zelf getuige daarvan, voor de tweede keer dees week alleen al.) ik durf myn kinderen niet meer buiten te laten.
het is woensdagnacht, dus subiet mag ik twee streekkrant-columns uitzenden en daarna een vyftiental vuilniszakken op straat gaan zetten.
maar nu eerst dit bloggen, altyd maar dit verdomde bloggen voor de donkeregele herdershond zyn wapperende twee hangtestikels... help...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
reageer hier en nu