zondag 31 mei 2015
agenda
van halfdrie tot halfzes:
Levende Mannen Tentoonstelling
in Kasteel Zorgvliet,
hoboken
photo: wim paeshuyzen
biografeem
state of being, - 31 mei 2015
om een of andere reden was vandaag een dag met een zeer aangenaam tempo, op compositorisch niveau meer humaan dan vaak.
charles jarvis belde my nochtans reeds om negen uur smorgens wakker, waarna ik de slaap nog maar moeilyk kon hervatten. met als natuurlyk profyt wel, dat het "rusten" zelf zich meer bewust liet beleven.
een jongedame die met haar voornaam "patience" heet, komende van de crèche van rocco, deed beneden de babysit, van negen tot één (de zwarten hier in de buurt, heten allemààl zo: "patience", "victory", "salvation"...)
toen rocco zyn middagdutje deed, nam ik mollie voor een uurtje meê naar buiten,- gaan biljarten in de matchroom, bezyden het sportpaleis. "mag ik hier biljarten met een kindje van vier?" "normaal hebben wy dat niet graag," zeiden ze, "maar omdat jy onze nachtburgemeester bent, moet het toch kunnen."
daar in de buurt plukte mollie twee klaprozen. op weg terug naar huis begon het te slagregenen. we kwamen druipnat weêr aan. "sorry," zei ik beschaamd tegen mollie, die er effectief uitzag alsof ze recht uit een aquarium kwam. mollie zei:"ja maar die regen is wel juist goed voor deze twee bloemen."
met de beiden der kinderen naar luv, de opendeurdag van haar school. springkasteel-time. schmink-time.
een halfuur alleen thuis. my wassen met de radio aan (dat moest nog steeds gebeuren.)
een goeie ravioli gegeten, echt klasse.
de kinderen gemasseerd.
ik ben verliefd op myn kinderen.
hoewel toch bediscussieerd of we die "patience", zoals ze dus heet, niet zouden kunnen meênemen op reis in augustus, wanneer we naar wissant vertrekken. zo'n au pair zou qua zielenrust een pak schelen. oostende, vorige week, was dodelyk. remember voornamelyk het trauma: reeds om zes uur smorgens schelpjes moeten staan rapen...
zonder muziek of nieuws of wat dan ook, met de automobiel naar lichtaart gereden. dwz ter hoogte van gierle moet je de snelweg af.
ik was een verrassing, georganiseerd door een zekere marie-france, die me had opgesnord via facebook, voor haar boezemvriendin ilse schoenmaekers, zynde myn àllereerste liefje ooit, strikt 35 jaar geleden (zie myn autobiografie "de geur van nat haar": bladzyde 24.) na dit woonkamer-optreden, dat uiteraard zeer vlot verliep, naar myn normen erg lang blyven nakaarten. het tof vindende om te bemerken, met myn herinneringen niet alleen te staan; ook zy herinnerde zich byvoorbeeld nog die kus by die piano in dat huis van dirk vandereycken. ook zy herinnerde zich nog hoe ik 's nachts, als negenjarige op kamp, in "de hoge rielen", over een zeer hoge, met prikkeldraad overtrokken schutting klauterde - speciaal om by de meisjes te kunnen gaan liggen.
nu weet ik ook waarom die ilse schoenmaekers het op den duur dan toch, tegen ieders verwachtingen in, had laten afgezegd worden: omdat ik twee jaar jonger was dan zy,- dat wil dus zeggen twee jaar te jong (zy was er tien en ik was er acht.) damn, ilse - hoe kon je my dit aandoen!!
weêr naar huis gereden, opnief zonder de radio aan, voor de persoonlyke na-poëzie. radio, en alle media, zyn een onteigening van gedachten, en ook een onteigening van gevoelens. wel, vlak voor ik thuiskwam, toch net op tyd "klara" aangedraaid, met name voor de finale uitslag van de koningin elisabethwedstryd. hoe wonderlyk het vreemde van heftig geapplaudisseer, waar is iedereen meê bezig?
vlug één aflevering gezien van "breaking bad". ik zit middenin seizoen vier. de serie is wel nog goed genoeg om te blyven volgen, maar gelukkig niet meer zo goed dat je wil blyven kyken. "breaking bad" is alleen tof in de scènes die inzetten op het genre "thriller", de andere scènes zyn eigenlyk een verwaterd "six feet under". qua evenwichtigheid van de afleveringen onderling, reikt er nog altyd geen enkele serie tot aan de enkels van "deadwood".) (opletten dat ik dié serie , deadwood, binnenkort niet voor de dérde keer ga bekyken...)
en nu bloggen.
dus: alles zeer rustig-aan...
(vandaag niét gaan zwemmen, jammer genoeg, en morgen wellicht ook niet.)
zaterdag 30 mei 2015
zaterdagbunnie
queen of the aerobics
ultra-bunnie of the decade
tevens majorette met optredens in het sportpaleis
op de achtergrond ligt veston te slapen
press / agenda
aanstaande zondag namiddag
in kasteel zorgvliet
hoboken
vrijdag 29 mei 2015
donderdag 28 mei 2015
state of being,- 29 mei 2015
beiden myner kinderen zyn hoogbegaafd. rocco james conan is twee jaar oud, die moet zyn eerste kleuterklas nog aanvatten, maar kent nu reeds het integrale alfabet. inclusief de letters x en q, alsook de moeilyk te herkennen hoofdletter G. niét omdat ik deze stuff er by hem met stokslagen zou hebben ingeramd, maar simpelweg omdat hyzélf iedere middag komt aangerend:"papa, lettertjes lezen!"
het grote nadeel van zoveel brein-kracht en intelligentie, lezers en lezeressen, is dat ze daarom per definitie weinig slapen, maar wel graag erg veel wakker liggen. zodat vooral hun moeder, de luv-machine, geen leven meer heeft.
het plan is heden weshalve, om de kinderen, voor het slapengaan, savonds tussen zes en zeven, nog een laatste keertje goed uit te putten, door ze te laten joggen, turnen en powertrainen. zo gebeurde het eêrgisteren: eerst nam ik de al vermelde rocco james conan meê naar het park, het "spoor-noord", welk terrein er wel prachtig bylag, vroeg lentelyk groen - evenwel abstractie nemende, wy, van die ene hondendrol, precies in het midden van de luzerne, en de dreiging telkens om, by het koprollen, net dààrin te zullen belanden. doch voorts is deze buurt, de seefhoek, een okeë plek om in te spelen.
wat later met prinses mollie naar datzelfde grote park. onderweg in de pompoenstraat opnief een confrontatie met de keerzy van deze buurt; een achttal straatschoffies maakt zyn opwachting, de oudste een jaar of dertien, de andere, kleine nozems als een trosseltje hopeloze sukkels daarrond. aan de overkant van het kruispunt: twee tienermeisjes, het linkse klein en fragiel, het rechtse érg reusachtig, plus opvallend kortgerokt; twee vleesbenen onder een wit vlagje. het straattuig valt die meisjes natuurlyk lastig - "doe uw rok eens naar omhoog!" "kom eens meê met ons!"
mollie en kik steken verder over, richting het park,- mollie op haar driewielertje -, en zo belanden we eventjes tussen de twee partyen in: het geboefte links, de twee belaagde meisjes rechts. de jongens roepen hen een paar dingen toe die ik hier niet durf citeren - té walgelyk! het kleine meisje houdt zich gedeisd, de reuzin daarentegen byt van zich en roept een en ander terug.
ik moet het voor die meisjes opnemen, temeer daar ik sterker ben dan die snotapen, zeker nu ik iédere dag ga zwemmen, en dus meer sportief dan gewoonlyk in myn schoenen sta, steeds klaar voor wat actie.
maar: ik kan niks doen, doordat ik myn dochtertje by me heb.
achteraf gezien: maar goed ook - want als ik wél was ingesprongen, wat dan? achter iedere hoek van de straat staat er een grote broêr te wachten.
dus: ik loop door,- best wel voos ook...
ja, neen; ik keek een paar van die nozems wel diep in de ogen. zy nét jong genoeg zynde, om zich daar nog iéts van aan te trekken.
een kwartiertje nadien keren we terug. we komen opnief op dat vreselyke kruispunt. het grote meisje is nog stééds aan het gillen. zy en haar vriendin staan honderd meters verderop - het grote meisje heeft een MES, een getrokken keukenmes in haar hand, of eerder nog een gigantisch soort broodmes - uit haar handtas genomen?? ik sta opeens stil. de acht bullebak-jongens passeren ons, afdruipender-wyze. "zeg dat nog één keer!!" kryst en weent het meisje. "zeg dat nog één keer en ik snyd jouw ballen eraf!!" "och," gnuift de bendeleider, omringd door zyn satrapen. "ik pàk jou nog wel!"
nog steeds sta ik daar bewegingloos, tussen de twee kampen in. mollie bezig met haar fietswiel op de straatdrempel. hopelyk ziet zy dat mes niet, en hoeveel geweld hier in de lucht hangt.
ik kàn dus niets doen - maar: ik moét wel iets doen. iéts. en wat ik merk is dat ik er ineens meê bezig ben, te staan applaudisseren. voor dat grote meisje. myn klappen weêrkaatsen langs de gevels als een cynisch carnaval; een zekere provocatie, maar tegelyk iets dat enigszins ontzenuwt; "het is een toneel". het meisje kykt, in haar rillen en huilen, toch eventjes verlicht naar my op. ook weêr raar, en érg: een van die schoftjes begint ook te applaudisseren; waardoor ze myn applaus recupereren, waardoor ze my overtroeven.
deze paar seconden zyn voorby, we steken gauw over.
"waarom klapte jy in je handen?" "omdat dat meisje daar heel erg flink was." "waarom was ze boos?" "omdat die jongens vervelend deden. ze moest de hele tyd roepen: laat my gerust!"
hoe dom kan ik zyn geweest?
hoe dikwyls loop ik van deze straat naar myn eigen thuis?
don't shit where you eat, zeggen ze toch?
wat denken die ventjes van dat applaudisseren? zyn ze daar érg kwaad om? of stelde het niks voor?
wat, als ze daar wél een zaak van maken?
hoelang leven myn autospiegeltjes nog?
hoe oud zyn die kereltjes binnen drie, vier jaar?
hoe dom kan ik zyn geweest?
hoe dikwyls loop ik van deze straat naar myn eigen thuis?
don't shit where you eat, zeggen ze toch?
wat denken die ventjes van dat applaudisseren? zyn ze daar érg kwaad om? of stelde het niks voor?
wat, als ze daar wél een zaak van maken?
hoelang leven myn autospiegeltjes nog?
hoe oud zyn die kereltjes binnen drie, vier jaar?
weêr thuisgekomen, hoor ik myzelf tot luv uitspreken:"dat tuig, daar komt niéts goeds meer van, absoluut niéts!" (een maand geleden had luv datzelfde gespuis al bezig gezien met vreselyke vandalenstreken.) "van my mogen ze die gewoon neêrschieten." "hey!!" zegt luv, wyzend op de kindjes.
het hierboven beschrevene, is waar gebeurd; het hieronder beschrevene, is niét waar gebeurd. behalve dan het feit dat ik, wat later die avond, naar heverlee moest.
wat later, rond twaalf uur savonds, kom ik terug thuis na een bezoekje aan de gemeente heverlee. ik parkeer de renault - en, wat zie ik? alle ramen en deuren van het huis zyn ingeslagen. glas overal. en binnen in huis: de geur van rook, yzer en vuur. gifpylen in de muren, bromvliegjes boven de trap. in de woonkamer, tussen de rook en de glasscherven, by nader inzien pas: myn tedere gezin: dood en verhakkeld verspreid op de houten vloer...
nog meer vliegjes overal.
en daarby gemixt het geluid van iemand die staat te applaudisseren.
nog meer vliegjes overal.
en daarby gemixt het geluid van iemand die staat te applaudisseren.
-- neen, zover is het niet gekomen...
en bang zyn heeft géén zin.
geen definities opstellen. niet laf zyn maar ook niet dapper. altyd alleen maar iedere omstandigheid ter plekke inschatten zo helder mogelyk.
van ieder halfuur van de dag, het beste zien te maken...
waar was je ten donderdag
inmiddels is duidelyk dat de sinksenfoor vyfhonderd meters van je voordeur, ook wel een aanslag is op je budget...
The Valerie Solanas - The Beetle (live in Nagoya)
bert lezy en de solanas waren live in japan onlangs...
wat deed je te woensdag
te zondag
loopt myn "levende mannen tentoonstelling",
in kasteel zorgvliet, hoboken;
hieronder een overzicht van enige
geëngageerde exemplaren...
(ps in de ruimte daarnaast is er, olv danane bazooka, tevens een levende vrouwen tentoonstelling, thema "leder en fetisj"...)
dinsdag 26 mei 2015
agenda
zondag 31 mei van 14:30u tot 17:30u
in kasteel zorgvliet, hoboken:
vitalski's Levende Mannen Tentoonstelling
