famlife
waar was je voorts ten donderdag
in september mag ik die voorstelling opeens opnief spelen, maar ik ben er helemaal terug uit, dus deze opnames moet my er weêr inheisen.
was, mag ik zeggen, erg aangenaam verrast door deze opnames...
dit moét een mens weten
1. het eet-speelgoedje dat je hier links ziet (zie: photo), wordt genoemd een "pez dispenser".
2. alle ysberen zyn linkshandig.
3. geattesteerd zyn er tot dusver aan de "pogo", zynde de dans die punkers dansen, welgeteld zes mensen gestorven.
4. de melodie van "twinkel twinkel kleine ster" werd gecomponeerd door mozart, die toen vyf jaar oud was.
5. de stem van e.t., "e.t. phone home", werd ingesproken door debra winner, voorts vooral gekend van "terms of endearment."
6. hoewel de opnames verloren zyn gegaan, is één single-in-wording van victor glorieux ooit gemixt geweest door georgio moroder, één week voordat deze "i feel love" produceerde van donna summer.
7. de eerste vriendin van john lennon heette thelma pickles.
8. zowel telly savalas als louis armstrong stierven op hun verjaardag.
9. procentueel gezien worden er opvallend veel meer babies geboren op een dinsdag.
10. een paard kan met één oog naar voren kyken en tegelykertyd met zyn ander oog naar achteren.
11. hartenkoning is in het kaartspel de enige koning die traditioneel géén snor draagt.
12. spanje is 's werelds grootste exporteur van kurken.
donderdag 30 juli 2015
prent vd week
nu precies vier jaar geleden duwde superster prince
zyn microphoon onder myn neus,
voor de tweede strofe van "cream"...
live in de visage, brussel...
afterLink
de editie van willy derby heeft toch nog een zekere poëzie, dewelke er by johnny hoes daarna helemaal is uitgenepen...
woensdag 29 juli 2015
prent vd week
linkie
(büch zegt hem:"jy geeft de goeie antwoorden zélf!")
http://cobra.be/cm/cobra/videozone/rubriek/muziek-videozone/1.2307702
25e repetitie elckerlyc
als (àls) we de tyd krygen om alles op zyn plaats te zetten, wordt dit een waanzinnig grappig ding...
voorlopig nog altyd ruwbouw, alle details nog altyd allemaal loslaten... reeds bly zyn als het podium niet inzakt...
goeie soundtrack hebben we al by mekaâr...
post
"myn hart ontbloot", notities van baudelaire vertaald door rokus hofstede, uitgegeven door een mini-bakkertje
en dé recente goethe-biografie van safranski...
in het eerste boek wel wat kunnen bladeren, maar het tweede is voor na lewis carroll pas, en zelfs pas nà gerard reve (over wie ik met vekeman een radio-programma maak - in januari 2016...)
ingezonden kortverhaal,- door victor glorieux
jonathan druyts is op zoek naar zyn geliefde. heden rydt hy evenwel door de uitgestrekte velden van noord-syrië: met aan de trekhaak van zyn land-rover niets minder dan een levende mens...
dus zover was het al gekomen met hem. hoelang had 'ie geslapen? daar hadden we geen idee van. maar: vast geen zeven jaar. dus nog maar nét was onze held in het verre land syrië gearriveerd, of hier reed hy nu al, zo koortsachtig door de eindeloze steppen: met dit soort van vehikel, een militair aandoende land-rover, en wel aan een totààl krankzinnige snelheid.
toen hy nog een tiener was, namelyk op internaat (in oostkamp, dit voor de biografen), toen was jonathan druyts, wat zyn leeshonger betrof, een groot liefhebber van een genre dat werd geheten de "road novel", met "on the road" van jack kerouac op kop: oneindig doorscheuren zonder waarachtige bestemming, als een komeet langs de amerikaanse prairie, gedreven door zuiver vrydom - toen dacht hy nog:"wat doe ik in vlaanderen? na iédere halve bocht een grootwarenhuis, na iedere hoek een rood licht?" en nu was hy er tweeëndertig (de leeftyd van jezus christus) en zyn verlangen werd, zag hy in, bewaarheid: overal waar hy tuurde, een weidse horizon; geen enkele verplichting, niemand wist waar hy was; nu reed hy zelfs honderd-zeventig per uur...
doch inderdaad, jullie raadden het al: de parabel liep mank. hy zag geen vyanden meer, "ontsnapt" als hy was, lyk het ware - maar: aan zyn enkelvoudige trekhaak, achteraan zyn mobiel, daar had jonathan wél nog steeds, zoals jullie weten, die enkele, beklagenswaardige volwassen kerel hangen, een kerel van vlees en bloed. en dààrom reed jonathan uds zo vlug: om aan die mens te ontkomen. wat, zo wist hy wel, onzinnig was. want hoe snel hy zich ook voortbewoog, dat mensenpakket (ja, dat was het: een "mensenpakket"), dat zou natuurlyk aan juist datzelfde tempo, obstinaat achter hem aan blyven reizen, eender naar links of naar rechts. en toch vluchtte jonathan maar voort...
"misschien," dacht jonathan hardop, "misschien hoop ik erop, die verdomde kerel per ongeluk langs een boomwortel te bewegen, dewelke hem dan van die trekhaak af zou snokken." maar, dacht hy voort: wat als lemarc dan gelyk had? ja, wat als het klopte: wat als je in syrië inderdààd verdacht overkwam - als je géén lyk aan je trekhaak had bungelen?
twee uurs, drie uurs, viér uurs lang reed onze held onverminderd rechtdoor. maar dan hield hy toch halt, mede doordat zyn benzine dreigde op te geraken. hy gooide het portier open, gereed om te gaan kyken wat 'ie had aangericht...
dinsdag 28 juli 2015
de kans is groot dat lewis carroll haar ooit ontmoette, toen ze in oxford op retraite kwam, maar het is niet zeker, omdat zyn dagboek er niets over zegt. maar: zyn dagboek zegt nérgens veel over...
state-of-being, 28 juli 2015
op de één of andere manier myn tyd verdaan, vandaag... een paar dingen die ik heel graag had willen doen, eenvoudigweg niet kunnen doen...
en nu is het te laat...
column streekkrant editie antwerpen
WERKEN OP DE BREDABAAN
sinds jaar en dag is merksem één van de belangrykste belgische districten denkbaar. sinds de vroege middeleeuwen al, is de patroonheilige van merksem niemand minder dan de heilige bartolomeus, beschermer van bergbewoners, landbouwers, herders, leêrlooiers en zadelmakers - want veel eerder al, reeds tijdens de gallo-romeinse overheersing, werden àl deze beroepen daar uitgevoerd, in het bedryvige merksem. de doorweg die vandaag "de bredabaan" heet, bestond reeds in de vroege dertiende eeuw, als een doorgang van velerlei, uit steen gehouwen poorten - tevens, voor de merksemenaar, een aardige bron van inkomsten, toch zeker vanaf de vroege achttiende eeuw, toen er zogenaamde "bareeltaksen" werden geheven. het café genaamd "den ouden bareel" is er nog een verwijzing naar. kortom: merksem is àltijd belangryk, levendig, schatryk en onnavolgbaar geweest. enige probleem: reeds in het jaar 806, by de inval der vikingen, waren er wegenwerken op de bredabaan.
vandaag plukt merksem nog altyd de vruchten van dat verleden, maar meer nog van de lokale industrialisatie van de negentiende eeuw. al in 1891 werden er twee zogenaamde "dokskes" uitgegraven, dwz twee handige nyverheidsdokken, die in verbinding stonden met de vaart en het moderne albert-kanaal. vooral sinds, in 1945, de duitsers werden weggeknald van het dak van "den belga", wylen de tabaksfabriek op de deurnesebaan, floreert merksem harder dan hoboken, wilryk en sint-job in 't goor samen. vandaar de vele bussen die vandaag de dag naar merksem voeren: bus 33, 38, 600, 601, 610, 640, alsook de zeer luxueuze tramlijnen 2, 3 en 6 - zeer handig voor onze winkelaars; eventjes uit-, en daarna meteen weêr instappen! alleen al aan het prille begin van de Bredabaan staan ze naast elkaar: bru lederwaren, lazertag merksem, ergosun bvba, outlet store, slagery gysels, multipharma roders, t-interim, the flowershop, de panos. één nadeel: na twaalfhonderd jaar knokken en doorwroeten, zyn er nog àltyd wegenwerken op de turnhoutse baan!
ook in merksem, opnief op de deurnesebaan, kan men, indien men wil, op consultatie by een waarzegster, een zekere jamila. tot dusver heb kik haar nog geen bezoek gebracht, maar één toekomstvisioen zweeft my nu reeds voor het geestes-oog, maar dan gratis: in het jaar 2570, wanneer er overigens eindelyk een brug over de schelde zal liggen, zal merksem worden uitverkoren tot dé hoofdstad van het universum; het nu al zo onvolprezen cultureel centrum van merksem, op de ,ieuwdreef, zal tegen die tyd zyn uitgegroeid tot dé legerbasis van waaruit integraal onze kosmos onder de knoet zal worden gehouden. één nadeel: de ruimtewezens van geen énkel melkwegstelsel zullen ooit tot daar geraken - er zullen dan namelyk wegenwerken zyn op de bredabaan...
maandag 27 juli 2015
zondag 26 juli 2015
linkie
boudewyn büch op bezoek in de maniakale bibliotheek van martin ross;
http://www.vpro.nl/speel.POMS_VPRO_213375.html
agenda dees week
onderstaande agenda is er dus alleen voor de vele die-hard fans die echt àlles willen weten...
ten dinsdag: overdag: repetitie met gert jochems
savonds: repetitie met elckerlyc
te woensdag overdag: repetitie met gert jochems
woensdagavond: de column-vacantie vd Streekkrant is voorby
ten donderdag om 16u: in de muziekstudio van geert vanbever (voor oppoetsen opname victor glorieux in de arenberg jongstleden)
waar was je de voorbye zondag
park vol herinneringen, hebben er ooit érg veel gespeeld met circus bulderdrang...
mooie plek toch echt...
present: monique bol, els crawls (zonder bagage), dick turpin (met sik)
ging érg lekker...
heeft minder effect dan "hond vond ons tof" of "miss piggie vind ik lief", maar heeft nog steeds érg véél effect, meer dan enig ander podiumgedicht...
ik had dit al eens uitgetest op myn broêrs, die zeiden:"in grote zalen gaat men denken dat er een tape speelt," (aangezien ik, tydens de declamatie, myn mond geheel niet beweeg); nu leerden we dus echter dat deze gedachte ook in kléine zaaltjes al de kop opsteekt...
ook boeiend: tussen de stunt-gedichten door, kon ik ook een paar meer ernstige dingen brengen... ik zou eens een avondvullend zuiver poëzie-programma moeten maken...
agenda
zaterdag 25 juli 2015
state of being, 26 juli 2015
opnief de gehele dag vadertje gespeeld, al ben ik wel extréém laat wakker geworden. wat minder toeval is dan wel strategie.
naar de dierentuin geweest, waar het regenachtige weêr juist bydroeg aan het plezier, erg poëtisch namelyk. naar de krokodillen gaan zien, die beweeglyker waren dan anders, en daarna naar de vernieuwde zeeleeuwen-show...
op de terugweg alleen met de kinderen langs oma en opa getogen. die gaven niet thuis, doch oom-zegger enak, zynde de buurjongen, kon ons binnenlaten. wat garandeerde, een tripje naar memory lane; in dit huis heb ik immers zelf vyftien jaar gewoond. een uitermate gezellige stulp, nu enigszins gewyzigd door de decoratie van myn moeder, maar toch nog die magische dimensie, byvoorbeeld de geruisloze overgang van eetkamer naar tuin is goddelyk... ook hangenmyn grappige lusters er nog... het is jammer dat deze aankoop (dwz myn ouders die dit huis van my hebben overgekocht), een ruzie in de familie heeft veroorzaakt, die nog steeds voortduurt, maar myns inziens was/is dit moreel toch 100% kosjer, en daarom kan ik ook zeggen, dat ik zelfs bly ben dat het gebeurd is; ik ben bly dat er geen wildvreemden in zitten, maar dat zelfs myn kindjes hier nu kunnen zitten spelen.
rond negen uur savonds weêr de machine-kamer in. er zyn opnief een paar boekjes binnengekomen, ondermeer iets over de bibliotheek van boudewyn büch. te arm zynde om grote onderwerpen te verzamelen, spits ik my toe op deelverzamelinkjes; ik verzamel dus niet "büch", maar wel "publicaties over de bibliotheek van büch", een soort camelot, die bibliotheek; zo onbereikbaar, omdat die man werkelyk miljoenen uitgaf aan boeken.
nu ik niet meer kan rondhangen, niet meer kan drinken, niet meer kan smoren; my niet meer kan laven aan een relatief bv-schap (dat is voorby), en niet meer op reis kan; kortom: nu ik er geen zestien meer ben; nu zyn, behalve dan de dagelykse huiselyke vrede, dit hier myn twee enige, nog overgebleven genoegens: werken (lezen, schryven, studeren, optreden en repeteren) en, in de mate van het haalbare, boeken verzamelen.
ik ben geen eerste drukken-fetisj maar heb voor negentiende eeuwse boeken wel graag dat de druk ook negentiende eeuws is - simpelweg omdat de boeken van toen veel beter zyn gemaakt, en knusser lezen.
maar àlles is goed: zolang je gezond bent. en zolang je financieel rondkomt. alle rest is gezeur.
in theorie aan de edit van de monoloog "blauwbaard" willende voortwerken, per ongeluk, rond twee uur snachts, beginnen te kyken naar "death proof", van de door my zéker niet bewonderde tarentino. deze prent hier, "death proof", wel mylen mooier dan "kill bill" en die andere nonsens - maar: uiteindelyk toch weêr helemaal waardeloos, vanwege altyd maar dat geweld - een zwaktebod!!
er zou terug een soort van nationale censuur-commissie moeten worden opgericht, die al dit soort films, voor hun eigen goed, verbiedt.
dig it.
linkie
arthur rimbaud achterna naar cyprus...
http://www.vpro.nl/speel.POMS_VPRO_513861.html
ingezonden kortverhaal,- door victor glorieux
jonathan druyts, een personage dat werd verzonnen door victor glorieux, een nonkel van vitalski, bevindt zich in syrie, om zyn geliefde terug te vinden. momenteel wordt hy evenwel beschoten, zelf weêrloos in een land-rover zittende...
min of meer automatisch liet onze held zich uit de mobiel wegtuimelen. in opnief die helse, piepende, schurende windhozen van overal, tegen de zandgrond neêrsmakkende, vernam hy tevens weêr zo'n granaten-salvo;"bra-tra-tra-tra-traaaaaahhh!!"
zich in zithouding bevindende achter het stuur van dit belaagde vehikel, was een mens wellicht nog méér kwetsbaar dan hierbuiten - doch wél kon hy dan tenminste nog proberen te maken dat hy wegkwam. desalniettemin kroop jonathan hier nu op handen en voeten over de grond; namelyk omdat hy, lezers, dat menselyke slachtoffer, die arme drommel die hy was, wilde checken, die aan die ketting aan die trekhaak hing. kon hy met een levende mens op sleeptouw, toch wél gas durven geven? misschien wel, nu de nood zo hoog was - "maar," aldus flitste dit door hem heen, "maar misschien," zo dacht hy, "misschien is dit een valstrik..." ja, hier alles by mekaâr, beste lezers: misschien was deze gehele, afgryselyke situatie met opzet op déze manier in mekaâr gezet: juist met de bedoéling dat jonathan zich aan zo'n misdaad zou vergrypen; om daarna hem te kunnen beschuldigen - waarvan? wist hy veel, àlles was mogelyk, niet het minst in syrië...
nog steeds terwyl hy beschoten werd, was hy ermeê doende, het achtersteven van de land-rover te genaken. een turkse paspop myn ballen - die lemarc, toen die nog leefde, was een integraal leugenzak: wel degelyk, immers, hing daar een kreunende, bloedende, volwassen ogende man aan die ketting, in gescheurde, zwarte kleêren, en met een korte, donkerzwarte puntbaard. vanonder het veelvuldige bloed op zyn aangezicht, zag hy jonathan aan met één oog, iets prevelend in een taal die misschien niémand verstond. "het spyt me," zei jonathan alleen maar. de mens prevelde voort, biddend, jammerend - totdat er opnief op los werd geschoten; "bra-tra-tra-tra-traaaaaahhh!!"
op een verre, gryze bergkam, die zich daar verhief, openbaarde er zich een stel militaire vrachtwagens, komende in hun richting. "het spyt me," zei jonathan maar weêr. hy dacht er natuurlyk wel aan om die kerel los te maken - maar hy zag geen manier...
hy rende naar voren, kronkelde de wagen terug in, duwde lemarc naar opzy. hy zette zich achter het stuur, draaide de contactsleutel goed - en begon gas te geven. eerst reed onze held twintig kilometers per uur, maar daarna vyftig - algauw reed hy vlugger dan hy dit op een belgische autosnelweg zelfs in noodtoestand zou hebben aangedurfd (hier, in het uiterste noorden van syrië, meldden er zich dan ook wel, kennelyk, véél minder tegenliggers...)
min of meer automatisch liet onze held zich uit de mobiel wegtuimelen. in opnief die helse, piepende, schurende windhozen van overal, tegen de zandgrond neêrsmakkende, vernam hy tevens weêr zo'n granaten-salvo;"bra-tra-tra-tra-traaaaaahhh!!"
zich in zithouding bevindende achter het stuur van dit belaagde vehikel, was een mens wellicht nog méér kwetsbaar dan hierbuiten - doch wél kon hy dan tenminste nog proberen te maken dat hy wegkwam. desalniettemin kroop jonathan hier nu op handen en voeten over de grond; namelyk omdat hy, lezers, dat menselyke slachtoffer, die arme drommel die hy was, wilde checken, die aan die ketting aan die trekhaak hing. kon hy met een levende mens op sleeptouw, toch wél gas durven geven? misschien wel, nu de nood zo hoog was - "maar," aldus flitste dit door hem heen, "maar misschien," zo dacht hy, "misschien is dit een valstrik..." ja, hier alles by mekaâr, beste lezers: misschien was deze gehele, afgryselyke situatie met opzet op déze manier in mekaâr gezet: juist met de bedoéling dat jonathan zich aan zo'n misdaad zou vergrypen; om daarna hem te kunnen beschuldigen - waarvan? wist hy veel, àlles was mogelyk, niet het minst in syrië...
nog steeds terwyl hy beschoten werd, was hy ermeê doende, het achtersteven van de land-rover te genaken. een turkse paspop myn ballen - die lemarc, toen die nog leefde, was een integraal leugenzak: wel degelyk, immers, hing daar een kreunende, bloedende, volwassen ogende man aan die ketting, in gescheurde, zwarte kleêren, en met een korte, donkerzwarte puntbaard. vanonder het veelvuldige bloed op zyn aangezicht, zag hy jonathan aan met één oog, iets prevelend in een taal die misschien niémand verstond. "het spyt me," zei jonathan alleen maar. de mens prevelde voort, biddend, jammerend - totdat er opnief op los werd geschoten; "bra-tra-tra-tra-traaaaaahhh!!"
op een verre, gryze bergkam, die zich daar verhief, openbaarde er zich een stel militaire vrachtwagens, komende in hun richting. "het spyt me," zei jonathan maar weêr. hy dacht er natuurlyk wel aan om die kerel los te maken - maar hy zag geen manier...
hy rende naar voren, kronkelde de wagen terug in, duwde lemarc naar opzy. hy zette zich achter het stuur, draaide de contactsleutel goed - en begon gas te geven. eerst reed onze held twintig kilometers per uur, maar daarna vyftig - algauw reed hy vlugger dan hy dit op een belgische autosnelweg zelfs in noodtoestand zou hebben aangedurfd (hier, in het uiterste noorden van syrië, meldden er zich dan ook wel, kennelyk, véél minder tegenliggers...)
prent vd week
door carroll zelf gemaakt,
cover door (c) gertrude thomson.
thomson zou normaal het gehele boek hebben geïllustreerd, maar dat ging véél te traag;
op den duur hebben ze de bestaande illustraties (van tenniel) dan maar her-gebruikt...
excursie: het eiland tristan da cunha, 1/4
tristan da cunha
precies in het midden tussen afrika en zuid-amerika ligt er een eiland genaamd "tristan da cunha".
dit is officieel het moeilykst te bereiken eiland ter wereld. een vliegtuig kan er niet landen, dus je moet er naartoe vàren; en zo'n vaartocht duurt zeventien dagen minstens. zelfs de eilanden-maniak boudewyn büch is er daarom nooit geraakt (lange boottochten voor zyn camera-ploeg een te dure grap zynde.)
het eiland was wel enigszins gekend by sommige walvisvaarders. de walvisvaarder jonathan lambert uit salem, in de verenigde staten, riep zichzelf ooit uit tot keizer van dit eiland, maar kwam kort daarna om het leven door een schipbreuk.
pas in 1812 kreeg het eiland enig belang, namelyk voor de britten, die er een paar soldaten vestigden; het scheen hen niet onmogelyk dat het in hun grote vyand napoleon buenaparte zou opkomen, langs tristan da cunha weg te vluchten uit sint-helena. (tristan da cunha maakt deel uit van sint-helena, maar de hedendaagse driehonderd inwoners van tristan da cunha zyn het daar terecht niet meê eens - de eilanden liggen 2000 kilometers van mekaâr verwyderd.)
tristan da cunha, 2/4
er zou op tristan da cunha een gigantische schat verborgen liggen. ook in de negentiende eeuw, ging een stel soldaten daarnaar op zoek, op aanwijzigingen van een oude, zuid-amerikaanse indiaan, die er alle geheimen van kende. op een ogenblik, juist toen ze al vyf meters onder de grond zaten, wilde deze man ineens niets meer zeggen, dus gaven ze hem een fles rode wyn. deze wyn in kwestie, zo wilde nu het noodlot, bekwam deze geheimzinnige mens zo slecht, dat hy er acuut aan doodging. de schat is dan ook nooit gevonden...
in 1963 moesten de inmiddels vierhonderd bewoners van dit eiland, naar engeland worden geëvacueerd, namelyk wegens een vulkaan-uitbarsting. pas na twee jaar konden ze terug. door wat ze in engeland gezien hadden, veranderde hun beschaving drastisch en voorgoed.
vandaag is het verboden om er nog te gaan wonen. de inwoners die er al zyn, zitten er goed, maar er mag niemand meer by.
de belangrykste export-producten van tristan da cunha zyn kreeften en postzegels.
tristan da cunha, 3/4
ik kwam dit eiland tegen, dankzy myn lewis carroll-lectuur; edwin dodgson (zie photo), de jongste broêr van lewis carroll (hier de photograaf), was met veel tegenzin missionaris op dit eiland, dat in die tyd (rond 1860) gebukt ging onder hongersnood, drinkwaternood, muggenplagen en rattenplagen. lewis carroll organiseerde verschillende petities om het eiland beter georganiseerd te krygen, maar vond by niemand enige belangstelling.
let wel: behàlve by baden-powell, die hem speciaal voor deze kwestie by hem thuis kwam opzoeken!(baden-powell trof lewis carroll toen aan onder tafel, tygertje spelen met een stel kleine kinderen...)
tristan da cunha, 4/4
spytig genoeg gaat het in het verhaal hierboven niet over baden-powell de scoutsleider (zie links), maar over baden-powell de wiskunde-leraar (zie onder...)
ingezonden kortverhaal, - door victor glorieux
jonathan druyts, een personage dat werd verzonnen door victor glorieux, een nonkel van vitalski, bevindt zich, om zyn vriendin daar te zoeken, in syrië. heden zit hy eventjes verplicht in een land-rover - waar een lyk aan hangt...
maar: na amper vyf, of hooguit zes seconden lang, vooruit te hebben gereden, hield die eigenaardige lemarc, die hy was, weêr halt. hy keek strak voor zich uit en zei niets meer, en dééd ook helemaal niets meer.
totdat onze held, jonathan druyts, onwillekeurig en onverwacht, door het raampje bezyden hem, een yzingwekkend geluid vernam, dat het stille gekreun moest zyn van die mens aan hun trekhaak; die stakkerd - die was dus nog in leven!
waarop jonathan, hoe kon het anders, metéén wenste uit te stappen -"niet doén!" zei lemarc. en zei nog:"ze schieten ons aan flarden!"
"wat gebeurt er hier!"
"ik ruik in ieder geval onraad," zei lemarc, onafgebroken zo strak voor zich uitziend, als 'n kater op muizenjacht.
"ik wil niet in een wagen zitten die een levende mens over de grond sleept!" zei jonathan.
zeer langzaam, pas na een zekere pauze, repliceerde lemarc:"je hallucineert. er hangt aan onze wagen geen mens." en dan legden-'ie dit volgende uit:"we willen zo weinig mogelyk opvallen in deze buurt - en op dit ogenblik," sprak hy, "op dit ogenblik zit het nu eenmaal als volgt in mekaâr, jonathan; je springt hier in het oog: indien je aan je trekhaak géén lyk hebt hangen..."
enige seconden lang kon onze held niet meer spreken.
"daarom," ging lemarc voort, "hebben wy vanmorgen een turkse paspop aan onze trekhaak gebonden. om hier zo weinig mogelyk aandacht te trekken."
een uitleg die geen steek hield, lezers. immers: zelfs terwyl die werd afgestoken, vernam je het geluid van dat kreunen en steunen -"maak hem los!" zei jonathan kordaat.
"ben je niet goed snik?" zei lemarc. maar: niet helemààl sprak hy als zodanig, want: nog terwyl hy bezig was, het woordje "snik" te articuleren, trof hem plotsklaps, maar wel helemaal gratis, een gigantisch salvo kogels, granaten of bomscherven in het aangezicht, komende dwars door de voorruit -"brrrrraa-traah-tatata-tatatatraaaahh!!!!!"
"pak het stuur," sprak hy met een snik, achterover tuimelend. "vlug, pak het stuur - we gaan ... we gaan eraan!"
wordt vervolgd
