opnief de gehele dag vadertje gespeeld, al ben ik wel extréém laat wakker geworden. wat minder toeval is dan wel strategie.
naar de dierentuin geweest, waar het regenachtige weêr juist bydroeg aan het plezier, erg poëtisch namelyk. naar de krokodillen gaan zien, die beweeglyker waren dan anders, en daarna naar de vernieuwde zeeleeuwen-show...
op de terugweg alleen met de kinderen langs oma en opa getogen. die gaven niet thuis, doch oom-zegger enak, zynde de buurjongen, kon ons binnenlaten. wat garandeerde, een tripje naar memory lane; in dit huis heb ik immers zelf vyftien jaar gewoond. een uitermate gezellige stulp, nu enigszins gewyzigd door de decoratie van myn moeder, maar toch nog die magische dimensie, byvoorbeeld de geruisloze overgang van eetkamer naar tuin is goddelyk... ook hangenmyn grappige lusters er nog... het is jammer dat deze aankoop (dwz myn ouders die dit huis van my hebben overgekocht), een ruzie in de familie heeft veroorzaakt, die nog steeds voortduurt, maar myns inziens was/is dit moreel toch 100% kosjer, en daarom kan ik ook zeggen, dat ik zelfs bly ben dat het gebeurd is; ik ben bly dat er geen wildvreemden in zitten, maar dat zelfs myn kindjes hier nu kunnen zitten spelen.
rond negen uur savonds weêr de machine-kamer in. er zyn opnief een paar boekjes binnengekomen, ondermeer iets over de bibliotheek van boudewyn büch. te arm zynde om grote onderwerpen te verzamelen, spits ik my toe op deelverzamelinkjes; ik verzamel dus niet "büch", maar wel "publicaties over de bibliotheek van büch", een soort camelot, die bibliotheek; zo onbereikbaar, omdat die man werkelyk miljoenen uitgaf aan boeken.
nu ik niet meer kan rondhangen, niet meer kan drinken, niet meer kan smoren; my niet meer kan laven aan een relatief bv-schap (dat is voorby), en niet meer op reis kan; kortom: nu ik er geen zestien meer ben; nu zyn, behalve dan de dagelykse huiselyke vrede, dit hier myn twee enige, nog overgebleven genoegens: werken (lezen, schryven, studeren, optreden en repeteren) en, in de mate van het haalbare, boeken verzamelen.
ik ben geen eerste drukken-fetisj maar heb voor negentiende eeuwse boeken wel graag dat de druk ook negentiende eeuws is - simpelweg omdat de boeken van toen veel beter zyn gemaakt, en knusser lezen.
maar àlles is goed: zolang je gezond bent. en zolang je financieel rondkomt. alle rest is gezeur.
in theorie aan de edit van de monoloog "blauwbaard" willende voortwerken, per ongeluk, rond twee uur snachts, beginnen te kyken naar "death proof", van de door my zéker niet bewonderde tarentino. deze prent hier, "death proof", wel mylen mooier dan "kill bill" en die andere nonsens - maar: uiteindelyk toch weêr helemaal waardeloos, vanwege altyd maar dat geweld - een zwaktebod!!
er zou terug een soort van nationale censuur-commissie moeten worden opgericht, die al dit soort films, voor hun eigen goed, verbiedt.
dig it.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
reageer hier en nu