ingezonden kortverhaal,- door victor glorieux

jonathan druyts, een personage dat werd bedacht door victor glorieux, een nonkel van vitalski, is net de syrische grens over. hy staat bovenaan in een klein huis - doch wordt verzocht om naar beneden te komen...

"op den duur, dat spreekt vanzelf, op den duur zal ik wel naar beneden moéten," dacht jonathan eenvoudig - oprecht pogende, met de eerste, de beste redenering die in hem zou opduiken, zyn eigenste, verlammende schrik ietwat af te wenden. "immers," dacht hy nog voort, "hoe zou ik het aankunnen, hierboven te blyven, voor eeuwig en immer? daar moét op een ogenblik vanzelf een eind aan komen..."

    voorzichtig dacht hy daarna:"toch zal ik een beetje treuzelen dan!"

    en die laatste gedachte, die over dat treuzelen, wist hem wel degelyk een zekere troost te verschaffen.

    hy was, wist hy, als een speelbal, en niet veel méér, in de vier machtige handen van die geheimzinnige zussen - hoe kon het trouwens waar zyn, dacht hy vlug, dat zy nog leefden?? wat waren zy van plan met hem?? maar: dit alles wilde zeker nog niet zeggen dat hy nu volstrekt en automatisch, en voor altyd en gratis, hun dwerg-slaaf zou zyn! "ik bepaal zélf het tempo!" sprak hy ferm.

    hy wilde zyn kleêren weêr aandoen, maar dan toch weêr niet. die prullen, die het waren; zo klam, zo verscheurd en versleten, zo nutteloos antiek...

    hy legde al het textiel terug opzy - "die tyden,"-(en daarmeê wilde hy zeggen: de tyden waarin dat vestje en zo hem tooiden),-"die tyden liggen voorgoed àchter my!"

    hetzelfde gold als het ware,- al vond hy dit zelf wel merkwaardig -, zyn velerlei gekreukelde, opgerolde turkse lira, als dode korrels nu over het tafelblad; zo panisch als hy met dit papiergeld was omgesprongen nog in ankara, zo achteloos, zo werkeloos kon hy dit heden bezien. "ik kan het gewoon niet meer opbrengen," zag hy in, "om dit te blyven koesteren, om dit optenief in myn kleêren te gaan verstoppen alsof myn leven ervan afhange."

    ten eerste moest deze ommekeer in zyn attitude hebben te maken met de munteenheid in kwestie - waren deze turkse lira, die het waren, in syrië wel van betekenis? syriërs noemden hun eigenste munt evenééns "lira", naar jonathan druyts dit had opgezocht op wikipedia, via zyn smartphone, nog in belgië, nog onderweg naar de vlieghaven; maar: dat wilde misschien niet veel zeggen...

    ten tweede had zyn plotsklapse desinteresse voor dit geld zeker te maken met het zuivere inzicht dat in syrië, waar hy nu toefde, geheel àndere regels golden, wel duidelyk. alles dat hiér bestond, enkel of te maar alleen te maken hebbende met zuiver leven - ofte zuiver sterven. en niks anders. alle rest (alles dat geen betrekking had op doodgaan) was pietluttig in syrië.

    dus: hy liet zyn spullen liggen - behàlve toch, naar 'ie merkte, zyn smartphone, dat moderne kleinood. daar hy zyn moeder wilde bellen - plus ook zyn nonkel ben.

    na hier op deze wyze toch een goed kwartier, naar hy dit inschatte, te hebben staan stommelen en filosoferen (misschien waren het in waarheid nog geen vyf minuten geweest...), voltrok het hier volgende feit zich: namelyk dat er vanaf beneden, vanuit die gruwelyke land-rover in de woestyn, luidruchtig werd geclaxoneerd. "ik kom eraan!!" riep jonathan ogenblikkelyk uit.

    daarna werd hy vanzelf weêr die erbarmelyke mens indachtig - die mens die, zoals geweten, voor dood aan die land-rover was vastgeketend, aan een touw aan de trekhaak van dat vehikel - en optenief overviel onze held een afgryselyke schrik. "komaan!!" riep patricia vanaf beneden. "ik kom eraan!!" riep hy weêr, en daalde dan toch, zich fataal een katholiek kruis slaand, de yzige, stenen wenteltrap af.

    

wordt vervolgd