ingezonden kortverhaal, - door victor glorieux

jonathan druyts, een personage van victor glorieux, een nonkel van vitalski, is gearriveerd in syrië - en staat daar meteen oog in oog met een mensenwezen dat, met een sleepketting, achteraan een jeep werd gebonden.

kort voordat hy naar dit onmenselyke oorlogsland op reis was vertrokken, nog geen integrale week geleden, had jonathan druyts iets gelykaardigs moeten aanzien, niét ergens op een verre uithoek van youtube, doch wel, doodleuk en/of onaangekondigd, op het televisie-journaal van de v.r.t.: een geradicaliseerd syrië-stryder, zittend achter het kalfsleêren stuur van, naar te zien viel, een soort land-rover, sprak luidruchtig de camera aan:"ben je aan het filmen? goed zo! komaan," zo riep hy, "komaan, laat zien wat ik achteraan m'n wagen heb hangen!" dit riep hy uit, in tweevoud, waarna de camera inderdaad, aan de trekhaak van dit vehikel, een gestorven, door de woestyn getrokken mens liet zien. daar nog eens bovenop becommentarieerde die chauffeur tenslotte, niet zonder waanzinnig hard te lachen:"éérst reed ik met een sportwagen, daarna reed ik met een quad - en nu ryd ik hiérmeê!"

    dit onverwacht in zyn brein ingeplante stukje televisie was dagenlang in jonathan zyn ziel blyven nawerken, derwyze dat 'ie de slaap niet eens meer kon vatten. "ik zou er inderdaad byzonder veel voor over hebben," zo dacht hy dan gestaag, "ik zou er inderdaad byzonder veel voor overhebben, geef ik toe, om ook zélf eens op televisie te komen,"- byvoorbeeld: in dat amerikaanse televisieprogramma dat heette "how dare you?", daarin zag jonathan wel eens iemand heen en weêr zwemmen in een aquarium: geheel naakt, tussen een integrale school bloeddorstige witte haaien - "maar: dat zou ik er ook voor overhebben," sprak hy toen luidop, tevens bedenkend dat die haaien naar alle waarschynlykheid op voorhand een erg goed ontbyt hadden gekregen, -"maar dit hier," dacht hy dan, terugdenkend aan die uitzending met die land rover, "dit hier dan weêr niét, dit hier zou my één brug te ver zyn. neen, dan liever helemaal géén televisie!"

    uiteraard (dit behoeft geen betoog), uiteraard bedoelden-'ie dat 'ie voor geen geld aan touwen door de woestyn zou willen worden gesleept - maar: evenééns bedoelden-'ie dat 'ie zou passen voor de positie van die chauffeur. "want," aldus ging jonathans redenering, "op dit ogenblik, voor het oog van de camera, met de zon in het zenit en met zyn haar dat goed ligt en alles, waant die chauffeur zich een gehele god, één van leedvermaak zonder eind, en nu lachten ook zyn kameraden met hem meê; maar: hoe eindigde zo'n dag? ook die chauffeur zou nu nooit meer, ooit nog, rust kunnen vinden, doch alleen maar hoeven te blyven en nog meer te blyven voortvechten - in de hoop ook zélf vroeg of laat, liefst vroeg, aan flarden te zullen worden gereten. dus wat had 'ie eraan, kortom, dat hy nu dan wel, voor eventjes althans beroemd was geworden? ("maar kampbeulen," zei toen een vriend van hem nog, met wie hy daarover een gesprekje had, "kampbeulen speelden toch ook lieflyk verstoppertje met hun kleinkinderen, meteen nadat ze terugkwamen van een shift by de gaskamers,"- "dat was," zei jonathan bits, "dat was iets helemaal anders. de nazi's waren van een koele berekening. ze waren ook helemaal geen zelfmoordterroristen, ze wilden zelf blyven leven. en dus niet, zoals jihadi's het noemen, 'een knopje doen', op 'n goeie dag."

    intussen hadden patricia en haar zus zyn aanwezigheid in het venstergat opgemerkt. patricia deed teken naar hem -"kom naar beneden!" zei ze.

    "goddorie", dacht jonathan, een koude, zweetachtige rilling ervarende, die geheel zyn ruggenmerg doorspekte. "ik zit er meteen tot over myn oren helemaal in..."