een dag uit het leven van victor glorieux,- 14 augustus 2015

het is niét waar dat ik tegen pyschiaters ben, de meerderheid van mensen die ik tegenkom iedere dag, zou ik zelfs aanraden om er één op te zoeken; alleen: voor myzelf zou het niet werken: doordat byna alle psychiaters die er rondlopen, veel jonger zyn dan ikzelf.

    wél ben ik evenwel de regelmatige bezoeker van, lezers, een vriend die, moet gezegd, één van de àllereerste professionele psychologen van belgië is - en die man, die anoniem wil blyven, heeft my nu uitgelegd waarom dit volgende my toch is aangeraden: om myn kortverhaal, "jonathan druyts op avontuur in syrië", voorlopig eventjes neêr te leggen. inderdaad. dus niet voorgoed, maar wel net zolang totdat ik my er weêr optimaal fit voor voel.

    het klopt dat ik al een paar maanden lang nachtmerries heb over die syrische grond-oorlog, meer nog over die ene, enkelvoudige scène, door myzelf in dat kortverhaal  beschreven: die ene scène, waarin het hoofdpersonage, jonathan druyts, achter het stuur van een land-rover zittende, tegen zyn eigenste wil in, een levende mens urenlang aan een moordend tempo over de grond blyft slepen - de belangrykste reden waarom een normaal mens van zo'n scène op den duur niet meer kan slapen, is dit hier: omdat ze werd gebaseerd op de realiteit, op het reële, audio-visuele verslag van het officiële vlaamse televisie-journaal; een reportage over de isis, waarin een lid van die isis vanachter het stuur van een jeep de camera aanspreekt:"eerst reed ik met een motor, daarna reed ik met een quad, en nu ryd ik hiérmeê!" waarna de camera een bewegingloze, maar écht bestaande mens in beeld brengt: iemand aan de trekhaak van die jeep, aan een ketting op de grond liggend, geheel verhakkeld (hoe kan de vrt dit zomaar uitzenden?)

    ik leg die psycholoog uit dat myn literatuur juist werd opgetrokken uit eerbied voor deze ene, lydende mens - "maar," zegt die psycholoog echter, "voor zoiets schiet eerbied tekort. het enige dat je kan doen," zegt hy voorts, "het enige dat je, als je dit méént, kan doen, is eraan gaan wérken - namelyk: door je er nu, meteen, actief voor in te spannen om syrische oorlogsslachtoffers de grens over te helpen -  niét in je verhalen en gedichten, maar hiér, in het echt; om die mensen desnoods in je eigenste huis te ontvangen en te vestigen."

    dit laatste ligt erg moeilyk... myn dochter, die weg is by haar man, die een lul is ook, woont deze zomer weêr by my in, en dàt alleen al volstaat voor een dagelykse dosis zenuwcrises... echt waar... dus wat zou dit opleveren: nog twee of drie van die syriërs erby, die onze taal niet verstaan, et cetera. "in het andere geval," zegt die psycholoog, "in het andere geval doe je dan maar beter helemaal niets meer, en zwyg je d'r ook maar beter over." "temeer," zo zegt hy nog, "iedere minuut van aandacht die jy aan de isis uitbesteed, is vàn die isis een overwinning." en nog:"als je van ze droomt, dan zyn ze dus zelfs heer en meester in jouw dromenland."
    the isis in wonderland...

    ik ben nu weêr liedjes aan het componeren, met name voor ons optreden in "het fort", in mortsel, begin september.  met myn ex-schoonbroêr herman vanbever aan de gitaar, alias "meneer de bever". lut is eventjes met zwangerschapsverlof...