state of being, 27 augustus 2015

ongemeen vroeg opgestaan, om halftien smorgens, na een slaap van nauwelyks vyf uur, speciaal om by myn speelde kinderen te kunnen toeven. die waren dan ook echt zéér lollig.

   traditie-getrouw kon ik smiddags in principe ook weêr byslapen, aan de zyde van, voor zyn middagdutje, rocco james conan - maar tweemaal een deurbel deden aan die middagslaap geen goed, na de tweede bel gaf morpheus het op.

    toch was ik de gehele dag lang erg fit,  vrolyk, opgewekt en succesvol - met evenwel, zoals evenééns traditioneel, een zekere "zonk" rond den vyven. dit kende ik als kind reeds: een groot onvermogen jegens de latere namiddag, dat allerprilste, ongenode deemsteren; niét de elektrische magie des avonds of nachts, doch ook niet meer die scherpte des prille, bedryvige dags. de dagspanne van vyf uur snamiddags tot halfacht savonds mogen ze voor myn part eigenlyk afschaffen zonder proces, kan de nva daar niet voor zorgen.

    optenief bracht de postbode my enige carrolliana, nu ga ik daar wel meê stoppen - morgen ofte overmorgen zal ik hier een mooi overzichtje publiceren van myn nieuwste alice-in-wonderland-bibliotheekje. waar ik aanvankelyk overigens absoluut geen fan was van alice, ben ik er nu, inmiddels, uiteraard, algeheel door opgezogen en uitgezogen, byzonderlyk door de zuivere onuitputtelykheid van dit nochtans erg dunne geschrift.

    byvoorbeeld: één personage maar: het witte konyn. surf dit maar eens op, o bloggers: alle mogelyke manieren waarop je dat konyn kan interpreteren, alle dingen die carroll zelf erover heeft gezegd, alle goofs die disney ermeê heeft uitgestoken, alle liedjes die het konyn zingt in de de operette van saville clarke alleen al - et cetera; over dat konyn alleen al, zou je een nief testament kunnen schryven - al zou ik daar zélf niet aan beginnen, in principe voor onuitputtelykheden wel juist allergisch zynde, ik "bevat" de dingen graag.

    het is afgryselyk als iets niet na te vertellen valt.

    in de namiddag naar het rivierenhof. twee poezen daar in de halfwilde natuur, een gryze en een zwarte; tot zeer grote blydschap van mollie en rocco james conan lieten ze zich optillen en strelen...

    gegeten: een soort ribbetjes met een stapel aardappelen daaroverheen. luv uiteraard erg erkentelyk zynde voor al deze goede alimentatiën, moet toch geopperd dat als haar dressings er in het kort niet een béétje op vooruit willen gaan, dat ik dan een hongerstaking overweeg... hoewel dit een zeer kwaliteitsvolle eetschotel was, stond het bord voor m'n neus alsof iemand daarboven ziek was geweest...

    de kinderen in bad, ikke het huis intussen opruimen. die laatste loodjes, aldus, van zo'n ellenlange dag van huishouden... maar: binnenkort word ik weggetelephoneerd voor allerlei jobs, en dan, lezers, zal ik die spruiten heel erg missen - iedere stap die een ouder zet in een richting die wégvoert van zyn kind, is een verkeerde stap, een stap in het ydele.

    "boyhood" voor de tweede keer gezien, luv had hem nog niet gezien. "netflix" geraak ik even niet op, binnenkort nog eens langs jan mast - maar wanneer dan wel?

    nu, onderwyl ik dit neêrschryf voor jullie, is het hard beginnen te regenen.  voorts speelt hier in de machine-kamer "het beste van haydn", kwestie van niet te hoeven te zitten nadenken over wat ànders op te leggen.

    m'n gezondheid: optimaal,- en zelfs m'n huid: optimaal...

    oké onderhand wel naar de coiffeur...