lykt hier in de spiegel te kyken,
maar kykt enkel
een parallelle vriendin aandachtig aan...
zaterdag 31 oktober 2015
zaterdagbunnies
lykt hier in de spiegel te kyken,
maar kykt enkel
een parallelle vriendin aandachtig aan...
ad valvas
myn goeie vriend charles jarvis stak gisterennacht te berchem een zebra-pad over, om te worden gegrepen door een niet langzaam rydende wagen; zyn gehele linkerzyde is gebroken: schouder, dybeen, heup, hand, voet en nog enige botten. inmiddels ligt hy in het middelheim. zyn gsm is ledig en in het hôspitaal is geen intercom. hy was/is wel by bewustzyn, volgens zyn moeder namelyk.
vrijdag 30 oktober 2015
vrydagbunnies
linksboven zie je niet een hoofddeksel, maar wel een gedeelte van een afhangende lampion...
waar was je ten donderdag?
een speech mogende geven, voor de opening van het gigantische cultuur-en-horeca-complex "plein publiek", naby de kronenburgstraat...
state of being, 30 oktober 2015
opnief zo'n etmaal van deels nutteloze, doch wel àlgeheel vermoeiende en voorts ook helemaal onvermydelyke boodschappen... eerst wel naar de jan van ryswycklaan, om van daaruit een reclame-boodschap te mogen inspreken voor radio klara - er goed in geslaagd was ik bovendien, meteen de weg te vinden naar de juiste parking en zo. onverwyld daarna de àndere auto, de zogeheten "vervangwagen", naar de boomsesteenweg gaan terugbrengen. onderweg viel de g.p.s. uit, maar middels de smartphone, en niet zonder zes tussenstoppen langs de kant, toch wél de weg gevonden. geen angstaanvallen, maar wel, eigenlyk, daarvan het tegenovergestelde: een vervreemdende soort van tegendraads rustgevend, want ongekend omvattend zelfgeloof, aldoor voor myzelf uitprevelend:"het zal my wel gelukken... het is best eenvoudig, ik kan dit vanzelf..." en dan weêr met de taxi terug, zonder file-leed...
dan toch éven, liggende op de grond, in "een circusjongen" van gerard reve kunnen lezen, merkwaardigerwys bemerkend dat ik het boek zelfs zo goed als uit heb, raar... onderwyl een web aan telephoons nochtans, voornamelyk betreffende die speech voor vanavond, voor die opening van dat complex dat opengaat, doch waar ik verder niks van afweet.
en dan weêr, vanaf kort voor den vieren, het armageddon der kinderen, ook wel tof, maar vanaf een uur of den vyven is het mollie die met opzet de duivel uithangt (zy en rocco en kik zitten op de witte kokosmat een vlooienspelletje te spelen; mollie wordt het algauw beu, rocco en kik spelen verder; nog eens drie minuten daarna komt mollie de vlootjes, die we alle netjes op een rytje hebben liggen, voorgoed overhoop lopen, onderwyl uitroepende:"ha-haaa!! ik heb het voor jullie verpést!!" -- hoe kan zoiets? omdat het myn eigen schuld is, ik geen opvoeder zynde, ikke allergisch zynde voor het uitoefenen van gezag (althans van gezag over kinderen; ik speel wél graag baas over collega's, vrienden, aangetrouwde familieleden en kennissen, en ook wel over sommige huisdieren.)
daarna die presentatie op het zuid, "plein publiek" (zie: photo's); dit evenement was echter zo gauw weêr voorby, dat ik daarna nog wat anders kon doen (sprekende over die "vermoeiende boodschappen", dewelke het teken des dags uitmaakten), namelyk rond tien uur savonds nog langs theater rataplan chaufferen, om aldaar alvast, inderdaad, ons toneelgerief te gaan deponeren, voor de repetitie van morgen; valse neuzen, pruiken, deurklinken en met koeienvellen beklede stukken meubels. én zelfs, dààrna nog eens, langs myn broêr serge gekund; gaan kyken naar de fabelachtig mooie prenten die 'ie aan het maken is voor ons stripverhaal - hét project (dat stripverhaal) dat my éindelyk , o vrienden, wereldfaam zal werven!...
heden is het één uur snachts en kan ieder ogenblik, inderdaad, martinus wolf aan myn deuren staan. toch wel. precies dat zyn lief in lanaken het heeft afgezegd? ik vernam reeds dat hy weêr rondzwierf (irene had het my gezegd, aan de telephoon), en nu heb kik hem "aan myn been", zoals men zegge. heb het zelfs opgebracht om hem op te bellen, namelyk om het te cancelen ("ik ben overspannen, martin; ik moét nu eventjes in leêgte kunnen toeven, om by te komen - maar ik zal," sprak ik schuldig -- ik had hem die logies wel beloofd --, "ik zal je eigenhandig op een hôtel trakteren."), doch één uur later, aldus daarjuist, toch weêr teruggebeld:"oké kom toch maar af, ik heb nog maar weinig vrienden eigenlyk..."
verdorie, en morgen WEER vroeg op - dit is GEEN LEVEN.
NEEN!
maar: het is oftewel dit, oftewel financieel niet rondkomen. en financieel niet rondkomen, is zeventien kilometers erger dan, zoals nu, je sokken aldoor van je hol lopen werken...
donderdag 29 oktober 2015
ad valvas
nief agenda-punt:
straks, donderdag, om tien uur smorgens, mag ik op "espresso" iets over "alice in wonderland" zeggen - maar ik geloof niét dat het rechtstreeks wordt uitgezonden.
donderdag-àvond, is er nief bygekomen, doe ik een presentatie voor de opening van een nieve galery op het zuid, geheten "plein publiek"- google het verder maar zélf op hé...
straks, donderdag, om tien uur smorgens, mag ik op "espresso" iets over "alice in wonderland" zeggen - maar ik geloof niét dat het rechtstreeks wordt uitgezonden.
donderdag-àvond, is er nief bygekomen, doe ik een presentatie voor de opening van een nieve galery op het zuid, geheten "plein publiek"- google het verder maar zélf op hé...
waar was je te woensdag
bolde lekker...
het is een rare voorstelling wel, dus iedere editie stemt tot nadenken...
state of being, 29 oktober 2015
de herfst schrydt voort, je vermoed een zeker rustpunt maar de tredmolen blyft alsmaar draaien, uitslapen is er nooit meer by. vandaag waren de repetitie-plannen alle vervallen, en toch, toch deed zich geen verlossing voor. voor het radio-programma rond gerard reve, dat pas loopt in januari, wil ik het integrale verzamelde werk herlezen, wat niét onder de noemer "arbeid" valt, doch wel algeheel onder die van "ontspanning, ontzetting en vermaak"; het duivelse nu evenwel net zynde, dat dit lezen er nauwelyks van komt (ik zie al wel iets dat ik vroeger niét zag, namelyk: andersom dan wat de goegemeente beweert, is het vroege werk van reve eigenlyk erg zwak, byvoorbeeld "op weg naar het einde", da's één en al willen-maar-niet-kunnen; de làte reve, de laatste zes, zeven romans, die weinig erkenning kregen, dié pas de geniale reve...)
vandaag moest ik myzelf eerst, in de misdadig vroege, van motregen doordrongen ochtend, tot aan de media-markt chaufferen, met name voor een nieve g.p.s.-lader (de vorige gestolen zynde toen in brussel, toen ik, weten jullie nog?, in panne stond, en al myn bagage voor een wyle in een bank-kantoor had moeten onderbrengen...); en daarna, rond elf uur, naar het politiebureau in de handelstraat, byzonderlyk omdat ik, ten twééde male dit jaar, myn pas kwyt ben (de wel vriendelyke mevrouw aan het loket kon dit ontdekken in haar computer - "maar," zei ze verbaasd, "in juni zyt gy hier OOK al geweest voor een verloren pas!" ja - maar toen, o mercurius, toen had de politie hem zelfs nog teruggevonden...
imbeciele ik;
maar: dit komt omdat er tevéél in de rondte vliegt, je kan niet aan je neus krabben, het is àltyd vanalles tegelyk, alles door mekaâr door...
je bent bezig een tyger te vangen of de mensen roepen al "probeer ook die slinger-aap aan te pakken!!"
en: in de namiddag weêr de kinderen... willen beginnen voortlezen in "bezorgde ouders"- maar dan weêr, nolens volens, tezamen met rocco james conan in slaap getuimed; helemaal van 14:00 uur tot 16:00 uur in de winters duistere namiddag.
luv heeft een klierkoorts, die alsmaar niet wil genezen, al zeven wekenlang, maar in het hôspitaal kunnen ze er ook niets aan verhelpen.
daarna opgetreden; misschién kan je de photo's hierboven zien, maar misschien ook niet, want myn surf-volume is deze maand opgebruikt, en het inladen duur té lang, drie kwartiers voor één photo...
woensdag 28 oktober 2015
wat deed je ten dinsdag
die byeenkomsten beginnen wel reeds in de voormiddag, maar stellen toch geen olympische uitputtingsslagen meer voor;
er wordt erg veel geluld over welke stoel waar moet staan, over wanneer welk muziekje waar moet stoppen met spelen, en over wie de afwas doet.
toch gaan we d'r telkens nog een centimeter op vooruit!!
dinsdag 27 oktober 2015
column streekkrant editie kempen
GLUREN IN DE KEMPEN
De meeste Kempenaren wonen op het gelijkvloers. We hebben wel allemaal trappen, liften en hoge verdiepingen, maar die dienen voor de Kempenaar alleen maar als slaapkamer, zolder of knutselatelier. Wonen doen we beneden. En daarom zullen we het onderhand wel allemaal al geweten hebben: op straat is er geen enkele passant die het kan laten, om bij zijn naaste eventjes naar binnen te kijken. Al was het maar per ongeluk, al was het maar voorzichtig. Dat heeft niets met gluren te maken, en zelfs niets met nieuwsgierigheid; bij andere mensen naar binnen kijken, is eigenlijk een reflex, je doet het voordat je d'r erg in hebt.
En dat probleem doet zich overàl voor, maar in de Kempen toch veel erger dan elders, omdat het aantal nieuwsgierige wandelaars hier veel hoger ligt dan in het saaie Limburg of in het woestijnachtige Brabant. Ja, de nordic-walkende Kempenzonen rukken uit, en nu het winteruur weer is aangebroken, wordt het ook nog eens vroeger donker, waardoor de verleiding aangroeit. De lampen die door alle ramen branden, ogen extra aanlokkelijk; die daarbuiten lopen, zouden wel een grog lusten, zouden zich wat grààg op uw sofa willen neergooien. Dus er wordt nu nog meer indringend naar binnen gegluurd dan gewoonlijk; om niet te zeggen, dat ze met hun neuzen soms ronduit tegen onze ruiten komen te plakken.
Daar valt wel iets aan te verhelpen - jammer genoeg is dat ook zeer universeel geweten: het poortje aan de ingang van de oprit vroeg afsluiten, en boven alles: zo gauw mogelijk de rolluiken allemaal naar beneden (omdat dit nu eenmaal een Kempenkrant is, spreken we hier feitelijk beter van "blaffeturen", een begrip dat nergens anders ter wereld betekenis heeft.) Die gesloten vensterluiken, die afgedekte deuropeningen, die dichtgemetselde brievenbus en neergelaten katrollen wekken echter, zeker vroeg overdag, een naargeestig neveneffect, sommige dorpen lijken het versteende dodenrijk - temeer daar het gluur-verkeer in de andere richting wél hoogtij viert; dat wil zeggen: de wandelaars mogen niet naar binnen kijken, maar worden wel zélf erg nauwlettend in de gaten gehouden, door de plaatselijke inwoners, die zich, verschanst achter het gesloten gordijn, vergewissen van iedere minste passant. Die inwoners bellen ook zo gauw mogelijk naar het zogenaamde "BIN" - u weet wel: het "Buurt Informatie Netwerk."
dinsdagbunnies
hadden twee weken terug onze try-out in melsele gezien, maar kwamen het nu opnief checken...
waar was je te maandag
is nu de gehele tyd lullen over "zetten we hier muziek onder of niet?" "plaatsen we daar een tafeltje of wel?" etc.
eigenlyk helemaal niet zo tof. de hele tyd beslissen over dinges waarby zowel voor A als voor B wel iets te zeggen valt.
jowan petit moet de knopen maar doorhakken...
zondag 25 oktober 2015
agenda dees week
te maandag-avond: in mechelen
te woensdag-avond: in berchem
te vrydag-avond: in hove
te zaterdag: in mortsel
te zondag is er overigens een expositie van bert lezy in vrasene
waar was je te zondag
in middelbeers
daar was er het "internationale congres der nachtburgemeesters"
in deze prachtige hoeve, "de cultuur-boerdery" (en dan ook nog 'ns zo'n mooi weêr), deden we een zoveelste try-out van "ik ben bly als het regent"...
afterLink
zo zouden superhelden-films moeten zyn: never the nonsense, just always the fights, the fights, the fights
