opnief zo'n etmaal van deels nutteloze, doch wel àlgeheel vermoeiende en voorts ook helemaal onvermydelyke boodschappen... eerst wel naar de jan van ryswycklaan, om van daaruit een reclame-boodschap te mogen inspreken voor radio klara - er goed in geslaagd was ik bovendien, meteen de weg te vinden naar de juiste parking en zo. onverwyld daarna de àndere auto, de zogeheten "vervangwagen", naar de boomsesteenweg gaan terugbrengen. onderweg viel de g.p.s. uit, maar middels de smartphone, en niet zonder zes tussenstoppen langs de kant, toch wél de weg gevonden. geen angstaanvallen, maar wel, eigenlyk, daarvan het tegenovergestelde: een vervreemdende soort van tegendraads rustgevend, want ongekend omvattend zelfgeloof, aldoor voor myzelf uitprevelend:"het zal my wel gelukken... het is best eenvoudig, ik kan dit vanzelf..." en dan weêr met de taxi terug, zonder file-leed...
dan toch éven, liggende op de grond, in "een circusjongen" van gerard reve kunnen lezen, merkwaardigerwys bemerkend dat ik het boek zelfs zo goed als uit heb, raar... onderwyl een web aan telephoons nochtans, voornamelyk betreffende die speech voor vanavond, voor die opening van dat complex dat opengaat, doch waar ik verder niks van afweet.
en dan weêr, vanaf kort voor den vieren, het armageddon der kinderen, ook wel tof, maar vanaf een uur of den vyven is het mollie die met opzet de duivel uithangt (zy en rocco en kik zitten op de witte kokosmat een vlooienspelletje te spelen; mollie wordt het algauw beu, rocco en kik spelen verder; nog eens drie minuten daarna komt mollie de vlootjes, die we alle netjes op een rytje hebben liggen, voorgoed overhoop lopen, onderwyl uitroepende:"ha-haaa!! ik heb het voor jullie verpést!!" -- hoe kan zoiets? omdat het myn eigen schuld is, ik geen opvoeder zynde, ikke allergisch zynde voor het uitoefenen van gezag (althans van gezag over kinderen; ik speel wél graag baas over collega's, vrienden, aangetrouwde familieleden en kennissen, en ook wel over sommige huisdieren.)
daarna die presentatie op het zuid, "plein publiek" (zie: photo's); dit evenement was echter zo gauw weêr voorby, dat ik daarna nog wat anders kon doen (sprekende over die "vermoeiende boodschappen", dewelke het teken des dags uitmaakten), namelyk rond tien uur savonds nog langs theater rataplan chaufferen, om aldaar alvast, inderdaad, ons toneelgerief te gaan deponeren, voor de repetitie van morgen; valse neuzen, pruiken, deurklinken en met koeienvellen beklede stukken meubels. én zelfs, dààrna nog eens, langs myn broêr serge gekund; gaan kyken naar de fabelachtig mooie prenten die 'ie aan het maken is voor ons stripverhaal - hét project (dat stripverhaal) dat my éindelyk , o vrienden, wereldfaam zal werven!...
heden is het één uur snachts en kan ieder ogenblik, inderdaad, martinus wolf aan myn deuren staan. toch wel. precies dat zyn lief in lanaken het heeft afgezegd? ik vernam reeds dat hy weêr rondzwierf (irene had het my gezegd, aan de telephoon), en nu heb kik hem "aan myn been", zoals men zegge. heb het zelfs opgebracht om hem op te bellen, namelyk om het te cancelen ("ik ben overspannen, martin; ik moét nu eventjes in leêgte kunnen toeven, om by te komen - maar ik zal," sprak ik schuldig -- ik had hem die logies wel beloofd --, "ik zal je eigenhandig op een hôtel trakteren."), doch één uur later, aldus daarjuist, toch weêr teruggebeld:"oké kom toch maar af, ik heb nog maar weinig vrienden eigenlyk..."
verdorie, en morgen WEER vroeg op - dit is GEEN LEVEN.
NEEN!
maar: het is oftewel dit, oftewel financieel niet rondkomen. en financieel niet rondkomen, is zeventien kilometers erger dan, zoals nu, je sokken aldoor van je hol lopen werken...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
reageer hier en nu