state-of-being, 18 oktober 2015

waarin vitalski zich realiseert dat hy het voortaan veel meer over het thema van de dood zal moeten hebben, zo hy écht literatuur wil maken...

wanneer ik aan dit item begin te noteren, is het halfeen in de zondagnacht, hierbeneden in de oranje belichte machine-kamer;- ik mag zeggen: het zal my deugd doen wanneer ik dat licht hier uitknip subiet, en naar myn slaapkamer kan. de dagen duren telkens precies twéé dagen. wat een onuitsprekelyke luxe is! doch als ik nu terugdenk aan vanmorgen - was dat wel reeds 2015? de anatomie van een dag - het summum des wetenschaps. de opdracht om alleen maar "hier en nu" te leven, is een belachelyke onmogelykheid - het vermogen om tot gisteren of tot morgen te reiken, da's de àndere waanzin. in één dag strekken wy ons uit als op een luchtmatras, geheel op onze maat gemaakt. wy zyn de dag.

    dit soort uitleggingen een decadentie, in de grond mag een vitalski-blogger alleen maar opschryven: om hoe laat opgestaan (negen uur), wat dan wel gegeten (gehaktbal met brood en selder-in-tomatensaus in de spiegeltent, ryst met curie aan de tafel van luv), wat dan wel uitgespookt (my daarjuist voor de laatste keer in "finnegan's wake" verdiept, voor dat gesprek te woensdag, met professor doctor geert lernout, de directeur van het "james joyce-centrum".) (jullie lachen, maar ooit, byzonderlyk kort na myn dood, gaat er een "vitalski-centrum" worden opgericht; pas dan zal ineens duidelyk blyken hoe alles dat ik vervaardigde, alles byeen bydroeg tot één levenswerk, één visie, één halfgod!!...)

    okay, mensen...

    dat "doodgaan", overigens, is niet zo héél erg abstract meer... gisterenavond nog, in de toneelzaal "elckerlyc", onderwyl m'n eigenste stuk aan het spelen was - maar kik zat als regisseur op de oververhitte, droge, zeer drukbezette tribune - werd kik ineens helemaal yl in myn hoofd, alles trok weg, rustig - en ik begreep: zo zal het ongeveer komen... hopelyk pas binnen zesenveertig jaar, maar zo ongeveer zal het wezen...