column streekkrant kempen

AFSCHEIDSHELM

Een van de meest fantastische, publieke geheimen van de wakkere Kempen, is het gigantisch hoge aantal zogenaamde amateurgezelschappen dat hier huishoudt. Herentals met Kreuzfeld Verein, Bert Leysen Kring in Balen, 't Souffleurke in Arendonk - de meeste steden hebben drie tot vier gezelschappen in petto, maar ook dorpen kunnen er wat van; niet het minst Vosselaar, waar sinds kort "Basaal" en "De Veredeling" volmaakt naast elkaar opereren. De Veredeling heeft vanaf februari een eigen, gloednieuw lokaal, aan de voet van de legendarische Konijnenberg. Binnenkort speelt daar de briljante toneelkomedie genaamd "Paard Eet Hoed", een stuk dat mij nauw aan het hart ligt, omdat ik het zelf als meermaals heb voorgehad, dat mijn hoed door een paard werd opgegeten. Om die reden ging ik er vorige week al eens op prospectie.

Nadien ging ik een frisse pint pakken in het naburige café De Lindekens, Cingel 8. Tot mijn grote verrassing krioelde het er, uitgerekend dié woensdagavond, van de oude schoolvrienden, jeugdkameraden, ex-lieven en voormalige leraren Engels. Ik bleef er maar een halfuurtje hangen, maar het afscheid nemen nadien, duurde zes maal zolang; telkens wanneer ik gedaan had met de éne Ilse te omhelzen, kwam er een andere Peter, Bart of Michel van vroeger naar mij toe, om mij nog eens een stevige handdruk te bezorgen. Pas rond een uur of halfzeven 's morgens stond ik eindelijk weer op straat, klaar om in mijn automobiel te springen. Tot mijn ontzetting begreep ik toen dit volgende: dat ik daarbinnen op café, op de centrale verwarming, geheel achteraan in het lokaal, mijn handschoenen vergeten was, maar ook mijn sjaal, mijn muts, mijn regenjas en zelfs mijn portefeuille. Omdat ik juist zo overdréven afscheid aan het nemen was geweest van iedereen, zag ik er gigantisch tegenop om de staminee terug naar binnen te stappen, om daar al mijn vrienden ogenblikkelijk opnieuw onder ogen te moeten komen. Ik belde naar één vriend daarbinnen - maar: de knakker nam niet op, wellicht onder invloed van het "Pausbier," zoals dit Vosselaarse gerstenat geheten wordt.

Precies vanaf de Konijnenberg kwam er toen een oude man op een brommertje aangesnord. Ik hield hem tegen met een idee, en algauw kreeg ik zijn helm te leen. Zo ben ik, met die helm op, in het café terug naar binnen gebeend, perfect onherkenbaar voor al mijn kennissen. Zonder zelfs maar één keer "hallo" of "saluut" te moeten zeggen, kreeg ik mijn spullen weer bij mekaar. Dus dit zouden ze onderhand eens op de markt moeten brengen: een "Afscheidshelm", speciaal om te kunnen opzetten wanneer je ergens naar binnen moet, waar je, zonét nog, van elkeen uitgebreid afscheid had genomen!