state of being, 21 januari 2016

vanmiddag op de radio in de jan van ryswycklaan, wist christophe vekeman my meê te delen dat hy, voor vanavond, een inleidende speech op het programma had staan: in het antwerpse filmmuseum, byzonderlyk om daar een gloednieve documentaire over de nooit te volpryzen herman brood in te leiden. vanaf dat ogenblik werd deze woensdag, kortom, een dubbeltje op zyn dunne zyde, datwelk nooit echt goéd zou kunnen terechtvallen - er zelf ook naartoe tygen, maar dan tegelykertyd, noodgedwongen, myn kindjes aan hun lot overlaten, onderwyl ik er morgen én overmorgen sowieso al tussenuit moet, of anders thuisblyven, maar dan een plausibele ontmoeting met de directeur van het museum, myn vriend jos van den bergh mislopen, die ik al te lang niet meer gezien heb, en überhaupt nog eens "onder de mensen" te komen, op zo 'ns iets anders dan een buurt-feest, een toeristentram of een drempel aan de schoolpoort.

    ik had myn jas al aan en myn haar ook reeds gepommadeerd, toen ik één minuut voor halfacht dan toch maar myn schoenen terug uittrapte. wellicht, lezers, toch de juiste keuze, zéker gezien vanuit het standpunt van mollie, die ik dan immers eigenhandig te bed vermocht te leggen, met alle rituelen erby (verhaaltje vertellen, liedjes zingen, de "zeemeerminnen-muziek" op zetten), alsook vanuit het standpunt van luv, die niet graag in haar ééntje naar netflix kykt.

    om halfelf savonds, na alles, belandde ik dan evenwel,- waar anders?-, in de machine-kamer, hierbeneên aldus, met, naar alle voorspelbaarheid, een enigszins onvoldaan gevoelen in myn kleêren - "onvoldaan" is een overdryving, doch alleszins geraakte ik nu niet zomaar weêr in werk-modus. eigenlyk moét je er soms tussenuit, zéker juist als het koud weêr is, doordat anders je gehele bewustzyn digitaliseert.

    weshalve in de wagen gestapt, maar dan met die intentie die, zoals jullie misschien weten, ook eigen is aan onze eigenste volkszanger tom van laere wanneer die, savonds, met zyn bestelwagentje de stad doorkruist: zonder een ware bestemming, het ryden als een doel-an-sich - wat uiteraard alleen snachts kan, voor de lol in files gaan staan doet niémand...

    het filmmuseum zelf, maar ook de anders wel behaaglyke bar van het filmmuseum waren reeds gesloten en vergrendeld, verduisterd en algeheel achtergelaten - eens temeer vreemd, doordat herman brood-fan charles jarvis my hadt ge-sms't dat de zaal, uitzonderlyk voor deze plek, praktisch uitverkocht was.

    maar dan, na er tien minuten voor de deur te hebben gestaan, met voldoende plezier het zuid verder doorslenterd - "den hopper" passerende, geraakte ik zelfs al byna bevreesd om daar pardoes toch nog in aanraking te zullen komen met cultureel onderlegde kennissen; in, iets verderop, "de nieve linde", myn stam-café van toen ik een twintiger was (en toen ik daar vlak boven woonde), is in zekere zin toch meer "volks", en aldus meer ontspannend.

    thee-drinken doe je niet aan de lopende band, zodat kik er rap genoeg weêr buiten stond. niet zonder enige praktische conversatie.

    en dan weêr lekker door het landschap tuffen... de meir by nacht; aangenamer dan skiën, want net zo breed-ruimtelyk en magisch-wit-oplichtend, doch zonder de gevaren op sneeuwlawines.

    en nu kan ondergetekende dan toch weêr zyn tredmolen in: reve, shakespeare, de streekkrant-columns, het huisvuil en de toneelthriller...

    een mens moet permanent op zyn hoede zyn om iedere dag,- iedere dag apart -, te lyf te springen met telkens dé allermeest aangepaste jiu-jitsu-greep voorhanden...