geen vreugde, maar wel een meer verregaande tolerantie leggen we aan de dag jegens de winden van mensen die oprecht ziek zyn. zo was ik ooit een jaar of elf, ik had myn vioolles op de eerste verdieping van het gemeentehuis van vosselaar, en de leraar vroeg of ik wat mankeerde; nog terwyl ik hem uitlegde waarom ik my niet zo lekker voelde deze zaterdag, liet ik een luidruchtige wind die precies één minuut voortduurde. de leraar zette, zonder verder commentaar, een venster open - in dat stilzwygen schuilden-er toen een praktische tederheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
reageer hier en nu