het is paas-vacantie, dus overdag blykt het onmogelyk om wérk te verrichten. rocco james conan zou my de rust wel gunnen, doch mollie, de hooligan, absoluut niét; al ligt dit vooral aan myzelf: hun zuivere bestaan hier in myn buurt, slaat myn scheppingsvermogen lam.
vandaar dat het zaak is om de ezel stapsgewys voort te porren, vanaf myn ontwaken tot aan hun slapengaan, te weten: van 12 uur smiddags tot 8 uur savonds. zes blaêren lezen, twee mails beantwoorden, één telephoontje trachten te plegen. pas op: zelfs op dié schipperende manier kryg je, op het eind van de lange dag, een goed rapport.
doorgaans is het byzonder moeilyk om by ons thuis op het dak te gaan staan; daar moet je voor langs een luik klauteren, dat zodanig zwaar doorweegt, dat je de indruk krygt een neushoorn van de grond te moeten tillen - op je schouders, vanaf een laddertreê. nu er, zoals eenieder weet, tegen onze voorgevel stellingen staan opgebouwd, met handige laddertjes per verdieping, byna als een grote lego-doos, bleek dit hét ideale tydverdryf voor hét moeilykste moment van zo'n lange dag: vyf uur in de namiddag - the horror. "ik wil er naartoe klimmen," zei ik tegen luv, "op voorwaarde dat er niet teveel volk in 't straat loopt - om my in 't oog te houden." waarna luv my erop wees dat er niet alleen allemaal tentzeilen tegen onze vensters plakken, dwz: aan de achterkant van die stellingen, doch ook aan de voorkant ervan; dwz: je kan nu geheel in het geborgene die beklimming presteren, niemand ziet je...
op dat gigantische, vorig jaar tamelyk goed herstelde platte dak uiteindelyk staande, kan een mens niet anders kyken dan, beste lezers, met een oog dat projecteert: je moét hier, als je dit ziet, een loft bouwen, vroeg of laat - zo groot als een halve fabriek - oneindig vele mogelykheden. één muur staat er al klaar - onze voorgevel heeft vanboven een "valse" muur, dwz: een muur met niks erachter (voor een bejaarde stadswetgeving, nu niet meer van tel, volgens dewelke huizenryen overal exact dezelfde hoogte moesten hebben.)
zo'n extra reuzen-loft zou binnen vyftien jaar misschien niet compléét nutteloos blyken, doch vandaag ridicuul overbodig; maar: wat nog meer belachelyk is, is myn phantaserende geest die op zo'n ogenblik nooit graten ziet in het financiële luik. wat alles te maken heeft met myn beroepsmatig onzekere bestaan; ik slinger steeds van liaan naar liaan, hardop hopend tussendoor niet naar beneên te zullen storten, de einden aan mekaâr knopende; edoch soms, feitelyk nooit maar soms toch wél, doen er zich toffe verrassingen voor ook; en daarom blyf ik, klaarblykelyk, nog altyd, als een kind, geloven dat ik het, vroeg of laat, wel nog tot miljonair zou kunnen schoppen. d.i. te zacht geformuleerd, ja zelfs: ergens diep vanbinnen kan ik niet geloven dat my dit helemaal nooit zou overkomen. hoewel myn toekomst toch reeds begint te korten...
weêr beneên, thuis in huis gekomen, bleek er bezoek present - met name, als jullie nog meêzyn, iemand die iets kwam leveren, een soort postbode; ik dacht tot myzelf:"zo'n deftig heerschap - hoe kan dit, hy heeft een lyfgeur..." was die mens misschien ziek, en daarom overdreven hard aan het zweten? meteen van zodra 'ie, zeven minuten later, weêr foetsie was, zag ik waar het om draaide: achter de televisie-kast, in één van de twee potten van myn kindjes, een gigantische drol - zoals ikzelf had staan denken:"myn god, die man, die heeft een lyfgeur!",- zo moet, tegelykerwyle, die bezoeker zelf hebben staan denken:"jezus, dit huis heeft een reuk..."
nu weêr, beste bloggers, dat gehele ritueel zien af te leggen dat dient om leêg te lopen; teneinde hier, in de machine-kamer, zo dadelyk, te kunnen gaan voortschryven aan myn toneelwerk, de zogenaamde "toneelthriller". dàt is het balletje, hier alles byeen gegritseld, dat ik de gehéle dag lang voor my uit duw; om tenslotte, pas helemaal op het éind van de nacht, telkens slechts hooguit 90 minuten dagelyks écht te zitten werken...
vergiffenis!!...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
reageer hier en nu