state of being, 15 maart 2015

ik mag haar niet compromitteren maar doordat ik haar vandaag twee keer gezien heb, in stuivenberg (de tweede keer onderwyl myn dochter, iets verderop, naar de turnkring was...), ben ik er te zeer ondersteboven van... vorige week ging ze nog, in haar eentje zelfs, met de trein van antwerpengrad naar rotterdam en terug, om daar een optreden te geven; maar de voorbye zondagavond viel zy (ze is er nu eenmaal achtentachtig), aan zeer pure angsten ten prooi. daar had wolf my reeds over ingelicht, maar daarjuist heb ik die angsten, aldus, zelf in haar ogen gezien, van haar gezicht zien afdruipen - bid voor haar! vergankelyk zyn - da's één ding; het betrekkelyke van ons denken, da's een erger paar mouwen!!... ons binnenste wordt binnenstebuiten gekeerd en op wat bloot komt te liggen, daarop slaat iedere kleinste waarneming zich neêr: als puur geweld, ongefilterd. bang om in slaap te vallen, bang van de directheid van een aangezicht. onafgebroken té diep ontroerd - zelfs door jeroen meus op tv - "nu kan ik," zei ze, "nu kan ik geen beafsteaks meer bakken!!" en dan toch weêr zich herpakken. "ze houden my hier vast - ik moet terug naar huis - ik moet myn huis opruimen! ik heb zo'n mooi huis!"

    "ja... dat zegt in antwerpen iederéén: jy hebt het allermooiste huis van 't stad..."

    "dat is wààr, he?"

     "en ze zeggen: hoe heeft ze dat toch ooit voor mekaâr gekregen - met het bediendenloon van een koorzangeres in den opera..."

    "vital! nu gaan ze dat huis van my afpakken!"

    "zot - wees maar rustig, dat gaat nooit gebeuren! alles komt goed, je moet alleen rust hebben."

    gebeurtenissen van vyftig jaar geleên - komen ineens terug naar boven - als iets van vandaag. alles vloeit door mekaâr - en toch kan je haar goed volgen. door een opeenhoping van overwerkt te zyn, van zonet verhuisd te zyn en van erg veel rare drugs te hebben gepakt, ben ik ook zelf, ooit eens, in de lente van 1992, vier dagen lang klinisch psychotisch geweest; dat zag ik hier terug: een permanente angst, een angst voor alles, non-stop...

    morgen rond drie uur ga ik optenief by haar langs. gelukkig heb ik daar deze week de tyd voor...

     daarstraks was wolf er ook... we zaten naast mekaâr op het terras van het ziekenhuis en lachten om iets - "jullie kunnen lachen, ja!! omdat jullie hier terug weg kunnen!!"