gedicht van de week

AVONDGELUIDEN

ik bevond my in een zeer hoge boomhut
in het midden van het sintjansplein;

omdat ik erg ziek was (een keel-ontsteking),
was ik tussen de bedryven door
op de houten plankenvloer gaan liggen
om te proberen by te slapen.

myn vader was er ook,
die zette zich op een klapstoeltje
vlak naast me.

als er volk kwam, zei myn vader:
"vital ligt te slapen."

er wonen kolossaal veel portugezen hier,
afgaand op het kabaal
by een goal van portugal,

maar verder
klinkt het plein
omdat het zo groot is
byna landelyk
- zeker savonds.

kreetjes van voetballende jeugd,
babbelende voorbygangers,

van ver weg soms toch
een remmende bus -
fwiiiiiiinnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnn...

in dit tydloze
maar wel vrieskoude walhalla

wist ik my
als 45-jarige
weêr helemaal een opgerolde foetus worden,

in mekaâr gerold
in die beschermende schaduw
van myn wakende pa.

myn vader en myn moeder
zyn myn grootste
troost en toeverlaat.

(een halfuur nadien
werd ik wel helemaal INGEVROZEN wakker...)

(snachts lag ik ZO erg te bibberen,
dat ik dacht:
nu lig ik er 17 dagen uit...)

(omdat ik de dag daarop tot vier uur smiddags
in bed mocht blyven,
is het toch nog
min of meer goed gekomen...)