NIEUWE WARANDE
Het is zover: de lang aangekondigde verbouwingswerken aan de Turnhoutse cultuurtempel de Warande zijn begonnen. Zowel de schouwburg als de toneeltoren worden gerenoveerd, en het speelvak wordt vergroot. Wat, alles bij elkaar, ongeveer 15 miljoen gaat kosten; dat wil zeggen: peanuts, als je nagaat hoeveel centen er deze dagen naar drones gaan, naar straaljagers en naar de weddes van onze parlementariërs in het algemeen.
De Warande zelf is in ieder opzicht historisch. Vandaar ook haar naam. Met een "warande" werd in de lage landen reeds in de middeleeuwen een besloten jachtterrein aangeduid, doorgaans eigendom van voorname families. Eeuwenlang waren er verschillende soorten warandes, afhankelijk van op wat voor wild men nu eigenlijk wilde gaan schieten; gedenk de ook in negentiende eeuwse teksten vaak opduikende "konijnenwarandes" en "hertenwarandes", alsook de speciaal voor Obelix uitgevonden "everzwijnenwarandes". Waar heden het cultureel centrum ligt, was eeuwenlang een felbegeerd jachtterrein van de Hertogen van Brabant.
De eerste plannen voor onze eigenste Warande werden gemaakt in 1962 - ter situering: ikzelf moest toen nog worden uitgevonden, maar The Rolling Stones bestonden toen al precies één week. Pas tien jaar later, in 1972, werd het voltooid; nog steeds ruimschoots op tijd om zich een van Vlaanderens àllereerste cultuurcentra ooit te mogen noemen. De toenmalige nationale minister van cultuur, Frans Van Mechelen, was een geboren Bink; dit zal er wel iets mee te maken hebben gehad. Het resultaat was een architectonisch wonder van mooie, warme kleuren, organische, ronde, uitdagende vormen en van boven tot onder natuurlijke stenen. Er hing jarenlang een atmosfeer van rust én spanning, van luxe én werkkracht. De schouwburg zelf, die tot dusver onaangeroerd bleef, getuigde er alleszins tot gisteren nog stééds van; een luxueuze, als belangrijk aandoende én behaaglijke zaal, waar publiek én artiest steeds zeer graag kwamen.
Dat die schouwburg inmiddels verouderd was en moést worden vernieuwd, dat kan niet anders. Maar toch houd ik nu mijn nederige hart een beetje vast. De verbouwingen die eind jaren negentig in de Warande plaatsgrepen, hebben haar warmte in ieder geval goeddeels kapotgemaakt. Nu ineens overal die spierwitte, steriele muren, dat ziekenhuis-achtige, dat harde. De nieuwe, zeer witte zaal de Kuub; de nieuwe, overdreven witte drinkfoyer De Krinkel; de steriele inkomhall (nu zonder die luie zetels van weleer), en zéér zeker ook de erg recente, spierwitte ondergrondse fuifzaal, alle schieten ze tekort in een vergelijking met de veel meer gezellige Warande van wijlen Anthonis. Dus laten we bidden tot God dat de schouwburg zijn authentieke sfeer wél mag behouden.
Antonis is zonder h.
BeantwoordenVerwijderen