iedere dag een sonnet

PASTORALE

een zeer zachte bries draagt de klokken van de sint-eligiuskerk
haast onmerkbaar tot in de schemerryke tuin waar ik werk.
aan een zoveelste bedding van sprakeloos stro, en zonder wrok,
zo dien ik als een misdienaar dit oneindige konynenhok.

met een zingend hart veeg ik, als op vacantie een vrye klerk,
jullie eerlyke, droge keutels uit de zyden van dit perk.
en sla ik daarna, gestreng, tegen de grond met myn stok,
dan rennen jullie erkentelyk vlug naar binnen voor een slok.

vaak kwam ik hier ook uitgeput in 't midden van de nacht,
en vond ik in het duister toch vanzelf die stille kracht.

benyden doe ik, zelfs met maar één schaap, een goeie herder.
hoe moet ik, vanaf volgende week, totààl zonder jullie verder?

in myn dromen zal ik rond dit paradys een tuinhek laten bouwen.
doordat ik jullie beiden zou wensen by te houden.