state of being

vannacht, tegen myn eigenste verwachtingen in, mooi vyf uurs aan een stuk plotseling zitten doorwroeten op het storyboard voor die musical voor guido. dat stuk is pas voor 2018, maar de casting moet dit jaar nog gebeuren, vandaar. na het sporadische gepruts van de voorbye maanden, nu ineens een fontein van inzicht, wat zeker heeft te maken met het gegeven, dat ik guido's muziek inmiddels keihard bestudeerd heb... wat dacht je van geniale liedjes als "half zo mooi," of zoals "door achterdocht verdoofd"? heb je daar al wel 'ns naar geluisterd?

    voorts ben ik bedroefd; want iemand van myn fans (maar: ik mag dit woord niet gebruiken; myn "fans" worden altyd vrienden van me), iemand van myn fans, nancy delahaye uit grobbendonk, die gaat de aanstaande vrydag myn twee konyntjes komen weghalen... daarstraks, toen ik nief stro in hun kot aan het leggen was, kwamen ze daartydens nog in het kot gesprongen, dat doen ze anders nooit... en, alsof het cliché niet zonder kan: ook daartydens klonken wéér die kerk-klokken; ik weet niet of ik deze buitenaardse, rustgevende bezigheid, dat hooi en die dierenliefde, zomaar ga kunnen afzweren. die diertjes zyn eigenlyk een zeer oude jongetjesdroom van me...

    anyway... niemand heeft er een snars begrip voor... zelfs els crawls zegt:"zyn die konynen nu onderhand weg?" zelfs myn moeder... zelfs myn eigen kinderen... alleen myn broêr serge zei:"ik snap dat," maar daarop zegt luv dan:"hy heeft zyn eigen konyn ook weggedaan." ja maar die heeft vyf katten snappie.

    anyway, de trein dendert voort...