vlak voordat ik wakkerwerd, had ik een erg fyne droom op bezoek; het bleek dat ik een gloednief leesboek in myn handen droeg, zo lyvig als myn vorig boek, "ik slaap als een croissant" (= 400 blz), én opnief door myzelf geschreven. het betrof een integraal fictieve, klassiek verhalende avonturen-roman, en als ik het kleinood doorblaêrde of willekeurig opensloeg, zag iedere alinea voor ogen, tiptop in orde uit...
toen ik uiteindelyk uit bed kwam, was dat boek niet meer bestaande, doch geleek het my een fluitje van twee cent om het te gaan zitten maken. desnoods op één middag tyds.
inmiddels is het ver na middernacht en is die ambitie weêr gaan liggen...
te erg als ik in beslag word genomen door, van dag tot dag, superkleine maar ultra-tydrovende zy-jobjes, die ik alle moet aanpakken om den brode. nooit met tegenzin, en dikwyls met erg veel goesting wel. al zyn het dus, zonder uitzondering, karweien waarvan naderhand telkens niks overblyft. en het geld dat brandt op. dus zal ik wel met leêge handen komen te sterven.
(maar goed ook. er is het gezegde:"naar de hemel kan je het niet meênemen," maar wie zegt dat dit waar is? stel je voor, dit volgende: dat wy, eens dood, zullen merken dat onze bezittingen van op aarde, wél meê naar de hemel kunnen - doch bovendien zelfs moéten, dwz verplicht ipv optioneel. ten laatste sint franciscus verwittigde ons reeds: privé-bezit is uit den boze. dus: àlle goederen die je by je leven zal hebben verzameld, ook iedere steen van je woonst, zal je, by wyze van lyfstraf, op je eigenste twee schouders helemaal meê naar boven moeten zien te slepen, langs hoge, smalle, gladde, wankele ladders, van de meerderheid hunner treden verstoken, tot ver voorby de regenboog... de laatsten zullen de eersten zyn...)
in de namiddag: werken aan die lezing rond sherlock holmes, en daarna een uurtje gerepeteerd op wat heet "de act van de dirigent," voor ten donderdag in de roma. vermoeiende boel. er letterlyk meê voor de spiegel gestaan. maar: het is iets geniaals. want: iets universeels, dat door iederéén op deze planeet moet worden begrepen: de apenkuren van een dirigent, feitelyk mimespel. zo universeel als mister bean.
om vier uur de kinderen thuis. rocco is nog niet zo heel erg lang zo byzonder mondig als heden, dus zyn echte speelkoer-verhalen druppelen nu pas binnen. kinderen hadden hem aan zyn lip getrokken, dat er nog steeds pyn van deed. wat was er gebeurd? mollie bevestigde dit: twee jongens van het tweede studiejaar waren hen komen vertellen dat ze babies waren. "rocco wou dat niet - en is toen met ze gaan vechten." ergens was ik best wel fier toen ik dit vernam. en geloven doe ik het ook; rocco te rechtvaardig zynd om zelf te beginnen - maar: hy laat zich ook absoluut nooit doen (uiteraard heb ik hem wel uitgelegd dat het toch steeds nog een beter is om weg te rennen.)
het is, klaarblykelyk, de patrick klus die hier uiteindelyk het konynen-hek zal installeren... beginnende ten donderdag - hoewel 'ie dan eerst de gordynrails en de ingezakte chauffage gaat aanpakken...
savonds de laatste repetitie met toneelgroep veredeling, aan de voet van de konynenberg in vosselaar. er is niks zo behaaglyk als dit hier. zo'n ernstige repetitie met iedereen in vol ornaat, scherp van geest, maar uitgelaten tegelykertyd - gratis een kerstfeestje, telkens.
snachts zoveel boekhoudkundige zever, dat er nadien (het is halfdrie) byna geen fut meer overschiet voor het échte werk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
reageer hier en nu