het was alsof ik voor de eerste keer in myn leven naar een toneelstuk keek. echt waar. nooit eêr drong dit zo diep, als met zo'n schok tot my door: aan wat voor een duivelse praktyk de toneelspeler zich bezondigt. de realiteit is zyn instrument. zyn gehele "er zyn" wordt ingezet. daar is geen ontsnappen aan, het is een flirt met de kern van waanzin...
ik hoop dat ik dit, dwz regisseren, nog vaak mag doen. want: het is alsof ik dit nu pas, ineens, begin te begrypen. hoevér je hiermeê zou moeten kunnen gaan. wat voor een tovenary dat is.
overigens voel ik my zinvoller hier, in het amateur-theater van vosselaar, dan in het theaterhaus van düsseldorf of münchen of canada, waar regisseurs zoals ivo van hove wel steeds naartoe moeten vliegen. op een keukenstoel in het theatertje aan de konynenberg presteer je grotere mirakels dan onderweg in zo'n vliegtuig. de beperkingen die je worden gesteld door de acteur - die zyn tevens het aanschouwelyke, prikkelende symbool van het fenomeen "beperking" an sich. die moeten dus centraal staan. in het theaterhaus van münchen stoot je ook op die beperkingen.
anyway...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
reageer hier en nu