state of being, 29 januari 2017

opgestaan rond halfeen smiddags. met de kinderen in de buurt, toch zeer veel kunnen lezen, onderuit in de slappe driezit, m'n achterhoofd op een handdoek aangezien myn haar nog niet was gewassen, en dus nog volhing met grijze verf (daags tevoren een uitstekende "victor glorieux" gespeeld.) met spyt ook de zwart- en bordeaux-kleurige nagellak van myn vingers verwyderd. met spyt, want als ik niet opzag tegen de confrontatie iedere dag, dan zou ik myn vingersnagels altyd lakken. (tony hond lakt zyn nagels ook. die durft het wél...)

    tegenover luv was ik minder nors dan eêrgisteren. eêrgisteren kon ik voor haar verhalen myn lectuur niet onderbreken - zodat ze eigenlyk de hele dag lang niks aan my had. luv zit aldoor op facebook (alsook aan de standaard, de krant), wat wil zeggen dat je quasi onafgebroken mededelingen langskrygt zoals:"helmut lotti en jelle vanriet zyn uit elkaâr," of ook:"gwendoline rutten is een geit," of ook:"daar of daar is er een kind van zoveel jaar verdronken in een zwembad." maar vandaag wél vond ik het fyn om zo, by iedere opmerking, een zinnig weêrwoord op te dissen!!

    rond zes uur in de namiddag kreeg de arme mollie een zondagsdepressie op bezoek; haar weekend had, vond ze, niet voldoende spektakel gekend (haar vriendin helena zou er morgen meê uitpakken dat ze naar zee was geweest.) dit zei ze wenend in de badkamer, in een ligbad met te weinig, lauw, doorzichtig water (het warme water was op.) daardoor ben ik een rotzak: doordat ik er niet voor ben teruggedeinsd om mensen op een wereld te zetten waar iédere zondagmiddag in een maandagochtend uitmondt.

    straks, diep in de nacht, ga ik voortzien naar de fantastische film "bone tomahawk"...