state of being, 23 februari 2017

waarin vitalski feitelyk tamelyk emotioneel doet...

zeer goed dat ik nu al een paar dagen lang voor niks de straat ben op gemoeten, ik benyd myzelf erom, en zal erom treuren wanneer dat weêr voorby is, binnenkort. doch tegelyk, mede door de schuld van die onophoudelyke druilregen, regeert hier net zo lief een soort van tunnel-gevoel. tevéél politieke actualiteit (smorgens de krant, smiddags de radio, savonds het journaal, terzake, de afspraak), en ook aldoor over maar één ding, al die klootzakken die ons geld afpakken; voorts schryf ik nu wel aan twee theater-voorstellingen door mekaâr, maar op zich is dat, mag gezegd, nu ook niet echt iets wereldschokkends, dwz dit heb ik precies ooit al wel 'ns eêr gedaan, opschryven en drillen, ysberend door de machine-kamer (gelukkig wél met steengoeie resultaten); snamiddags en savonds is er de drainage door de kinderen, wel tegelyk het mooiste licht van de dag; en daar allemaal tussendoor, tenslotte, met oog op die ene lezing in permeke midden april, die oneindige, onderweg lectuur betreffende leven en werk van prince; die studie komt my m'n oren, m'n neus en m'n hol uit, alledrie tegelyk - doch één keer om het halfuur lees ik toch wél nog iets dat ik nog niét wist, en dat is dan telkens een soort elektroshock.

    ik zou uitroepen, van op het dak:"ik moet eruit! ik moet eruit!" - ware het niet dat ik ondertussen veel beter weet: àltyd wanneer je buiten bent, is het een acuut halsreiken naar binnen terug.

    doch routine bites hard.

    een vreemd beeld: de kinderen die, van lieverleê, gaan buitenspelen in de regen. fantastisch hoezeer dat hondenweêr hen ofwel geen zak kan schelen, wanneer ze gaan schommelen of gaan schuppen in de tuin, ofwel er zelfs erg bly van worden, fietsend door de straat, hun fietsen opzy werpend: om in de diepe plassen te gaan springen!

    verweile doch...