state of being, 28 februari 2017

op prospectie geweest in een zorgcentrum, voor de reeks voorstellingen die nu gaat aanvangen, geheten "sterren in eigen huis". daarby interview ik telkens, live on stage, een viertal of anders een vyftal bejaarden over hun leven en welzyn, zodat die oudjes mekaâr leren kennen, mét powerpoint. het binnenwandelen was niet aangenaam, doordat we langs een refter moesten waar net gedaan was met eten; in een van zyn dagboeken schryft flaubert:"toen ik, op school, de lucht van de refter inademde, die uit de stenen putten van de kelder-keukens opsteeg, begreep ik meteen dat het leven  in zyn geheel nooit veel in petto kon hebben." daarna, evenwel, kwamen we in een gehele reeks mooie, zeer goed verzorgde residenties, veel licht en veel kleur, en over het algemeen ook by telkens byzonder goed verzorgde mensen met een scherpe geest. de ene bleek in atlanta te hebben gewoond, de ander was de echtgenote van de ontdekker van het ebola-virus. nog een ander werd grootgebracht in het weeshuis "good engels" in de albert grissartstraat, maar koestert daaraan alleen maar goeie herinnering... myn eigenste voornemen blyft dus overeind (je moet een plan hebben om iets aan te kunnen): ik wil zelf ook zo eindigen (hoewel nog liever in een marmeren villa met zicht op de middellandse zee...), om dan, in zo'n kamertje, driemaal daags een goeie joint op te steken, en zo dan éindelyk het hoofddoel myner bestaan te voltrekken: het uitschryven van een zeer dik boek onder de titel "de opkomst en ondergang van circus bulderdrang". wanneer al myn leeftydsgenoten gestorven zullen zyn - dàn zal ik er de tyd voor hebben!

    tweemaal kon iemand zyn tranen niet bedwingen: de eerste was een oma die moest constateren dat twee van haar drie kinderen haar nooit kwamen opzoeken, zelfs niet met de kerst. "is er ruzie in de familie dan?" "neen, zelfs dat niet. ze laten gewoon niets meer van zich horen." hoe hard! de andere weende plotseling tranen met tuiten - doordat hy, nog maar drie maand geleden, zyn echtgenote verloor, met wie hy hier tezamen verbleef.

    ja, jongens; zo schipper ik vandaag tussen bejaardenhuizen links en kleuterklasjes rechts. het is een komen en gaan - zoals, in 1603 al, william shakespeare het stelde, in zyn toneelwerk "as you like it":"en zo, van uur tot uur, worden we ryper en ryper, en dan, van uur tot uur, worden we rot."

    het is niet anders, sorry als dit nu een spoiler is...