column streekkrant editie antwerpen

TEN MILES

Een schitterende zondag, zonnig en droog. Een wolkendek dat af en toe voorbijschuift, maar dan juist met de bedoeling om daarna het zonlicht in de verf te zetten. Alle straten zijn afgeblokt - mijn dochter geraakt niet meer op “Alberdienst”, haar manège te Linkeroever, en mijn moeder geraakt niet meer tot bij mijn grootmoeder, die op sterven ligt in Stabroek. Toch is er gigantisch veel verplaatsing gaande; 40.000 dappere sukkels wagen het erop: de Antwerp Ten Miles, hét meest succesvolle evenement van het ganse Koninkrijk. Een gevaarlijk evenement ook, maar dat houdt niemand tegen - neen, de vaart der volkeren gaat op Nikes, Reeboks en Salomons.

In een zeer ver verleden heb ik er eens in meegelopen. Dat moet, schat ik, vijftien jaar geleden zijn geweest. Na vele, felle trainingen in het Rivierenhof. Op een winterse vooravond verzwikte ik daar mijn enkel aan een bevrozen boomwortel, maar toch bleef ik voortrennen. “Tiens,” zei een vriendin die ik toen passeerde. “Ben jij aan het joggen??” Waarmee zij bedoelde:“Is dat joggen, wat jij nu aan het doen bent - of wat moet dat juist voorstellen?” Maar: ik ken de roes, de obsederende adrenaline - soms krijg je een waarachtige loopkick, dan kàn je gewoon niet meer stoppen - mijn record was 5 uurs non-stop doorrennen, in regenweer nog wel.

Vandaag, lezers, zit ik met een vette pens in de driezit, passief glurend door de vensters van het balkon, die uitzien op het Noord-Park. Sinds mijn vriendin en ikzelf het Tibetaanse meeneem-restaurant “Everest Quisine” in de Van Arteveldestraat hebben ontdekt, zijn er aan mijn eetlust totaal geen grenzen meer. Ik ben op vijf jaar tijd van Asterix veranderd in Obelix. “Ach,” zegt een vriend van mij, die psychiater is. “Veel van mijn klanten beginnen te joggen doordat ze seks tekort komen. Dus,” zegt hij, “Moet je eens niet vragen, die 40.000 fanatici daar nu…”

Juist op dat moment zag ik onze burgemeester komen voorbijlopen. Dertig camera’s erachteraan. Die kleine Churchill heeft er helemaal zijn eigen show van gemaakt. Mischien niet door zijn schuld, maar wel door die van de media, lijkt het onderhand bijna alsof je achter hém aan loopt, als je de Ten Miles nog meedoet...