gisteren bloed gezweet toen we, op het strand van wenduine, de kinderen byna een halfuur lang volledig kwyt waren... angsthazerig en overbeschermend als luv en kik meestal zyn, hadden we ons nu voor één keer eens gezegd: laat ze maar wat spelen hier op de dyk, onderwyl wyzelf hier een terrasje doen - niet zonder ze te zeggen:"ga niet te ver en kom om de twee minuten hallo zeggen." na amper een kwartiertje stond ik even recht - ze waren nergens meer. bweuu - - er maar aan terugdenken, doet reeds aan als iets verbodens... luv trok in de juiste richting, aldoor hun namen roepende... een voorbyganger die meêzocht, deed een koddig-inzichtelyke uitspraak:"ze zullen we met de wind meê zyn gelopen," en zo was het; ze zaten in een speeltuin, twee kilometers verderop. ook kenmerkend voor de noodlottige zekere houterigheid van myn algemene vaderschap, waar ik slechts matig toe was voorbestemd, trok ikzelf de desastreus andere richting uit, vereenzamend op de hoge duinen, de gehele leêgte om my neêrduwend, inmiddels zelf reeds bedenkende, met een angst die zich in een hypnotische rust omzet:"hoeveel tyd geef ik dit, voordat ik dan maar zelfmoord zal plegen?"
nu zyn ze terug, da's dan het enige dat telt.
als zyn ze er niet, want de kinderen en luv zitten nog stééds in wenduine, onderwyl ikzelf met de konynen op schoot in de machine-kamer vertoef, met rachmaninov op de achtergrond.
met eerst de kust-tram, en daarna de trein tot hier gekomen. hoe kan morgane die (dwz die gitaar speelt by "de jammerklacht"): die gaat in september in haar ééntje op wereldreis, met de trein en de bus tot in mongolië en vanaf daar de peking-expres...)
Ja, ik snap dat. Heb dat ook ooit meegemaakt. Dat kost je 10 jaar van je leven.
BeantwoordenVerwijderenEn dan te bedenken dat we zelf uren in de Duinen/ in het vreemde Frankrijk/op het pleintje/in jullie buurt rond hingen zonder om de 2 minuten terug te komen.