column streekkrant editie kempen

EXOTISCHE KEMPEN

In juli gingen we de grens over, maar in augustus deden we een “stay-cation”, zoals dit heden zo modieus wordt genoemd: we sprongen niet meer verder dan De Lilse Bergen, een steenworp van mijn geboortehuis in de dennenbossen der Kempen. Op voorhand zag ik er een beetje tegenop; tot zes jaar geleden, toen ik nog géén vader was, reisde ik van Burundi naar Kazachstan en terug; hoe kon mijn horizon, met die kleuters aan mijn lijf, nu zo erg zijn vernauwd?

In de praktijk viel deze vakantie juist waanzinnig goed mee. We hadden op die camping wel een zeer speciaal plekje - welke plekje dan wel precies, dat ga ik er niet bijzeggen; hoe minder zielen, hoe meer vreugd. In ieder geval zaten we pal aan het water, van waaruit we een adembenemend mooi uitzicht genoten op de zachte, zuivere vijver en de volle, groene bossen daarrond. We hadden een eigen, houten tuinhekje, en het plezier om de fietsjes van mijn kinderen daar tegenaan geleund te zien staan, was voor mijzelf, stadsmus tot in de kist, een onuitsprekelijk genoegen. Op Facebook kwamen er een paar foto’s van ons verblijf terecht - de meesten dachten dat we in Denemarken zaten.

Het voorbije weekend was er bij vrienden van mij een laattijdige barbecue. De hele avond lang zat er een nogal opgeblazen kerel naast mij, te vertellen over zijn reis naar Osaka; hoe hij met zijn kano de Yodo had afgevaren, om daar piranha’s in zijn zwembroek aan te treffen. Eenieder hing aan zijn lippen. “Ben jij ook op reis geweest?” vroeg de gastvrouw ineens aan mij. “Eh, jawel… Eigenlijk heb ik de mooiste vakantie van heel mijn leven gehad, echtwaar.” “Waar heb je dan wel gezeten?” “In de Lilse Bergen,” was mijn antwoord. Integraal het gezelschap barstte in lachen uit. Ik lachte dan maar mee...

Het schooljaar is weer begonnen en mijn vrouw is ook opnieuw aan het werk. Zelf ben ik een acteur, mijn arbeid begint pas half september. “Als je wil,” zei m’n eega, “Mag je gerust in je eentje of met vrienden of desnoods met een vriendin nog gauw naar een zeer ver land.” Hier moest ik even over nadenken. De biezen pakken zonder mijn kindjes? Dat zou saaier zijn dan thuisblijven. Van dichtbij je opgroeiende gezin mogen waarnemen, is de grootste trip die er bestaat.