column streekkrant editie kempen

SPAANS

De Kempen is rijk aan sublieme restaurants, wat normaal is, alleen al omdat de Kempenaar zélf zijn groenten en fruit kan telen, en ook omdat hij over een geheel éigen veestapel beschikt. Het aantal Kempische restaurants dat reeksen sterren cadeau krijgt, in de zogenaamde Michelin-gids, is best verdienstelijk. Cuchura in Lommel, De Pastorie in Lichtaart, d’Essensi in ’s Gravenwezel, Innesto in Houthalen. Nu niet dat ik het geld heb om daar langs te gaan! Maar ook in de meer democratische restaurants der Kempen blijven de horeca-uitbaters inventief. Hier en daar zijn er nu ook “ligrestaurants”, in navolging van de Oude Romeinen. In sommige andere restaurants moet je dan weer eerst je handen wassen in lauwe citroensap, voordat je binnen mag. Op witte sandalen welteverstaan!  Als het maar gek genoeg is, dan zal je het bij ons wel vinden.

Van de week ging ik met een vriend van me, de Lange Mark, op restaurant in een gemeente ergens tussen Poederlee en Grobbendonk. Een Spanjaard. Tussen vele, laag boven de grond hangende sombrero’s en met zilver beklede banjo’s, baanden wij ons een weg naar een tafeltje. Dat tafeltje was eigenlijk een omgekeerd koetswiel met een glazen plaat erover. “Niet op leunen!!” zo maakte een kaartje op het meubel ons tijdig duidelijk. De menukaart was een tegenvaller, omdat geen van ons beiden de Spaanse taal machtig is. We moesten kiezen tussen, wat heette, een “ lomo de cervo” of een “camaron ajo tofu con ensalada de huevo.” “Hebben de heren al een keuze gemaakt,” vroeg de garçon opeens - duidelijk een Nederlander. “Tja,” zei m’n maat, “Hebben jullie feitelijk ook gewoon een gebakken ei, of zo?” “Ik zal zien,” zei de garçon enigszins gepikeerd…

Hoe kunnen wij nu weten wat de pot schaft? Waarom schrijven ze, in die menukaarten van tegenwoordig, zeker als de garçon uit Tilburg komt, een hamburger op wel tweeduizend manieren - behalve juist op de éne manier die je zou verstaan:“Hamburger!” Als je honger hebt, is dit wel werkelijk desastreus in onze contreien!

De garçon kwam terug. “Het spijt me,” zo sprak hij. “Gebakken eieren, dat serveren wij niet.” En we zochten onze weg naar de “salir”, dat wil zeggen: de uitgang...