column streekkrant editie antwerpen

EXIT ZONDAL

De ski-club Zondal gaat naar de maan. U weet wel: die grote, statige, indrukwekkend oprijzende roetsjbaan aan de horizont van de Ruggeveldlaan. Zelf heb ik er nooit gebruik van gemaakt. Hoverboarden vind ik wel tof, maar skiën jaagt mij een beetje angst aan. Eén vierde van de kwetsuren die tijdens het skiën worden opgelopen, heeft betrekking op de knieën, en laat dié nu net onze allermeest gevoelige gewrichten zijn... - of, eenvoudiger gesteld; ik ben een grote bangerik. Maar met die skipiste had ik wel degelijk een zekere binding. Ooit, in een ver verleden, had ik een lieve, mooie, jonge vriendin die in Wommelgem woonde, en die zocht ik liefst te voet op, voor een fijne doorweg langs het Rivierenhof. Zag ik, al stappende, die skipiste op den duur verrijzen, dan stegen tegelijk in mijzelf ook de amoureuze gevoelens allemaal op; doordat dit een teken was, dat ik mijn tortelduif stilaan benaderde. Maar goed, met die relatie is het allang weer gedaan. En met Zondal nu dus ook.

Nu een goed halfjaar geleden was ik present op het afscheidsfeestje aldaar. Een zeer droeve bedoening, bijna een begrafenis. De club heeft mooi vijftig jaar bestaan, da's een mensenleven. Je stond versteld van de verregaande, liefdevolle band tussen de clubleden onderling, die trouwens met meer dan zeshonderd waren. En wel degelijk heerste er flink wat rancune jegens het stadsbestuur. Dat zou nu, zeiden ze, overdreven fel inzetten op de indoor ski-piste in Aspen, die tent die drie maand geleden openging in Wilrijk. De voorzitter aldaar heet Yves Champagne, en da's een zeer mooie naam, die hem gegund is - maar voor Zondal is het een bittere pil.

Voor buitenstanders blijkt het onmogelijk om uit te maken, waar de neergang nu juist mee te maken heeft. Er is sprake van een conflict tussen de club Zondal en de uitbater van de piste. Anderen fluisteren dan weer dat de stad zelf erachter zit, die er graag een groot, recreatief zwembad zou neerzetten. Zelfs zou Studio 100 zijn interesse daarvoor reeds hebben betoond. Als dat waar is, gaat de Samsonisering van Vlaanderen dus onverbiddelijk voort. En nu, begin februari 2018, is het zover: de clubskiërs skieden op een bodem van gladde, dynamische borstels, en die borstels werden eergisteren, zodus, verwijderd. Wie die borstels heeft meegenomen, is niet helder; de club weet het niet, maar ook de stad Antwerpen kan er geen antwoord op geven. Men weet kennelijk alleen maar dàt het daar kapot moet - terwijl niemand ons kan zeggen hoe, of zelfs maar waarom.