state of being, 1 januari 2018

de nacht was niet ideaal. de dag tevoren was ik op het onzalige idee gekomen, myn kinderen te betrekken in de kitscherige praktyk, om eerst een sauna te nemen, daarna letterlyk in de sneeuw te gaan rollen, en daarna weêr in het zwembad te springen. zodat ze beiden, van twee uur snachts tot zes uur smorgens, zaten opgezadeld met de kinkhoest, de wanhoop voorby.

    de dag die hierop volgde, was wél ideaal; zelfs in die mate, dat ik er met vaart voor zou tekenen om deze ene, zelfde dag nu voor eeuwig op repeat te mogen zetten.

    mollie om acht uur wakker. "papa, mag ik opstaan?" "tja... slaap anders nog een halfuurtje voort..." wonderwel: ze doét dat nog ook... om halfnegen rent ze dan toch naar boven.

    ik slaap weêr in.

    om elf uur smiddags komen alledrie de kinderen op myn bed springen:"kan jy op ons letten terwyl wy in het zwembad gaan?"

    aan het zwembad niet dwangmatig, maar wel spontaan, om van de matinale frisheid gebruik te willen maken, rustig-aan beginnen voort-studeren aan myn spreekbeurt betreffende frankenstein. ik werk nu op een "quiz", die ik voor myzelf heb uitgeschreven;"in welk jaar is de moeder van mary shelley gestorven?", "wat zyn de grootste vyf verschillen tussen het boek en de eerste toneelbewerking?" "wanneer verscheen welk belangryk boek van william godwin?" als je, pakweg, een lezing van één uur geeft, dan moet je genoeg in je mars hebben voor een lezing van minstens drie uur. het past niet om na een lezing te moeten zeggen:"en dit is nu alles dat ik ervan afweet." (tydens m'n laatste prince-lezing, deed ik de uitspraak:"in april 1982 bekogelde hy jesse johnson in de bakcstage met dorito's." iemand in de zaal wilde my nadien belachelyk maken en vroeg:"weet je wel zeker dat het dorito's waren?" daarop kon ik terugzeggen:"het zopas verschenen boek van mayte bevestigt dat dorito's zyn lievelings-zoetigheden waren; in iedere taxi die hem vervoerde, moesten er dorito's klaarliggen. in de film purple rain zie je prince op een ogeblik dorito's eten. in het liedje "style" uit 1995 verwyst hy evenwel naar "captain crunch".)

    daarna wat voortgelezen in het boek over louis coetermans, voor die àndere lezing. een boeiend figuur, maar dit hier, moet gezegd, is zonder overdryven het moeilykst leesbare boek dat ik ooit in handen kreeg, echtwaar. een stortvloed van namen, data en feiten, waartussen je onmogelyk een weg kan vinden, echt fenomenaal. maar: het goeie is dan wel dat ik hiermeê echt het gevoel heb dat ik aan het "werken" ben.

    daarna eindelyk meê het zwembad in gedoken. waarachtige baantjes trekken, schoolslag en crawlslag. vervolgens de jacuzzi in. vervolgens douchen. heel eventjes de sauna in, alleen maar om me niet te hoeven af te drogen. in de sauna voort-werken aan myn gedicht over de boeienkoningin. (juliet:"wat is jouw papa allemaal aan het zeggen?" rocco james conan:"da's niks, dat zyn saaie gedichten die hy de hele tyd opzegt.")

    bovenkomende, zit nét iedereen aan tafel. luv prepareert my een broodje. er ligt hier een hoverboard te slingeren; werktuiglyk daarop aan het weg en weêr surfen geweest, de kamer is klein maar myn behendigheid toereikend. ikzelf én myn twee kinderen hebben waarachtig een natuurlyke aanleg voor het hoverboard.

    die broodjes smaken exotisch en de thee evenzeer.

    in myn eentje wat gaan wandelen door de straten, om onderwyl aan dat gedicht voort te werken. daarna in beperkt gezelschap gaan wandelen door de fantastische bossen. zacht weêr buiten. in zeer bekwame stapschoenen ook. voornamelyk neêrdalen, een vallei in. langs paarden, en hier en daar een grellige hond, gelukkig telkens aan de ketting. een zeer steile afdaling: tot in malmedy dorp. aldaar een warme chocomelk geconsumeerd in een marginaal café. naar luv gebeld om daar weêr opgehaald te worden (terug klimmen zag vooral els crawls niet zitten.)

    de kinderen opnief het zwembad in. voor my is het gedaan met werken; dus waarom niet nog eens een goeie ouwe tardi tot my nemen?  en dan weêr baantjs trekken. net zolang totdat mollie toch van zich laat horen - de kinderen zitten telkens maar 20 minuten in het zwembad, en 2 uurs in de jacuzzi; mollie wilde in dat brubbelbad op een ogenblik de koprol doen. "ik ben verdronken!!!!!!" "nee, je was byna verdronken, he? want je leeft nog." "nee, ik was helemààl verdronken!!!!!"

    een halfuurtje alleen met luv aan het zwembad...

    weêr bovenkomende: els en charlotte hebben voor ons iets zeer zinvols ineengestoken: met drank overgoten kalkoen, veenbessen, maranca-aardappelen... de beste vleessaus die ik ooit cadeau kreeg buitendien...

    na het eten gaan de kinderen tv zien; my terugtrekkende in de slaapkamer, een halfuurtje lezen in het boek van duane tuhdal:"prince in the studio 1984-1985". pas verschenen. doordat ik lezingen geef over prince, ben ik wettelyk verplicht om dit te lezen. het meest minutieuze boek dat ooit over prince geschreven werd, 500 bladzyden kleine druk, iedere dag van tweemaal 365 dagen ben je werkelyk een vlieg op de muur en kom je àlles te weten - en dit, nadat je al tien jaar lang had gdacht dàt je alles allang wist. maar wist jy dat brown marc, de eerste keer toen hy jamde met prince, moest merken dat prince zyn basgitaar speelde: met handschoenen aan?? eigenlyk ben ik al myn levenlang vooral geïnteresseerd in de arrogantie van prince. ook in dit boek weêr enige geweldige staaltjes... lees het zelf maar...

    rond acht uur savonds een beetje vuurwerk bovenaan de dennenheuvel. om die reden één toegeving aan het eindejaarsfeest: met de kinderen dansen op twee, drie liedjes van harry belafonte.

    uno spelen met mollie en juliet.

    mollie in bed leggen; voorlezen uit een goed kinderboek; maar: er komen geen meisjes in voor, zodat ik, op mollies bestelling, de naam "erik" systematisch naar "sylvie" moet vertalen. anders kan ze naar zo'n verhaal niet luisteren.

    ze slaapt in - vooralsnog zonder kinkhoest.

    iedereen slaapt. ik vereffen nog een rekening - m'n boekhouder zelf is erin geslaagd, my op de valreep, op de 31e december nog een rekening te doen geworden... de kl__-zak... zo klopt m'n eindbalans van 2017 dus niet meer... dieper en nog dieper prikken en snyden in die dunne portefeuille van me....

    in m'n eentje aan het indigo-verlichte zwembad voort-werken aan de frankenstein-quiz. om twaalf uur snachts weêrklinken er weêr vuurwerk-knallingen boven het dennenwoud. daartydens in myn eentje ten derde male baantjes gaan trekken. snachts zwemmen - een ouwe, weliswaar opnief zeer kitscherige ambitie van me (ja - ik kan het eens worden met mensen die uitspreken dat ik "geen smaak" heb.)

    opnief de sauna in, opnief enkel om te drogen. onderwyl in "tex willer" lezen.

    en nu weêr boven, in de roerloze salon onder een moltondeken deze blog bywerken. buiten wuivert de wind hardnekkig tegen alle vensters.

    jullie begrypen het - inderdaad mag iédere dag zo verlopen...