ONS FEUILLETON

wat voorafging: de levende kanonskogel werd met een kanon uit circus bulderdrang weggeschoten...

DE VLUCHT VAN

DE LEVENDE KANONGSKOGEL

feuilleton in  17 afleveringen

door don vitalski

6.

mochten de verhalen, de legenden, de mythen en de parabels rond circus bulderdrang ooit, op een wondere dag, tot één enkele, omvangryke verzamelbundeling worden tezamengebracht, dan zou het, in dat geval, zeker geen dwaas plan zyn om zo'n omnibus, die het zou worden, te laten aanvangen met juist dit verhaal; dat van de vlucht van de levende kanonskogel; en wel juist omdat deze figuur, feitelyk richard geheten, één van de zeer weinigen was die, voor een aanzienlyke tydsspanne, aan het circus wist te ontkomen, en wel op zo'n manier bovendien, dat hy er, vanboven uit, op neêr kon kyken. dwz: hy was één van de zeer weinigen die, op een ogenblik, een helder overzicht verkregen op het circus in zyn geheel; hoeveel tenten er waren, hoeveel barakken; hoeveel paaldorpen en hoeveel boomhutten; iedereen wist waar het daarjuist al 'ns vermelde berenbos zich bevond - maar wie kon zeggen wat er zich daaràchter bevond? hoe groot was het circus preciés, en was het een waarheid dat alle hekken en draden en afspanningen aan mekaâr, de vorm aannamen van één grote davidster? of juist helemaal niet?

    de levende kanonskogel, richard aldus geheten, ofte voluit zelfs richard III, was met zo'n harde, luidruchtige, misdadig pynlyke knal uit de monding van zyn gloeiend hete schietkanon naar omhoog gekatapulteerd, dat 'ie een paar seconden lang, met zyn kop naar beneên, het bewustzyn verloor; hoewel 'ie bezig was met, hoog in den hoge, door de lucht te vliegen en tuimelen, kreeg 'ie daartydens toch, net zo lief, een zeer kalme, byna rustgevende droom op bezoek; toen 'ie daaruit ontwaakte, beving hem aanvankelyk dan ook het vermoeden, dat 'ie zich thuis, rustig en wel in zyn eigenste zetel bevond - hy dacht alleen maar:"amai, waarom lig ik zo erg opgerold? als 'n foetus..." zelfs wilden-'ie nog, met z'n linkerarm, een grypbeweging ondernemen naar dié kant, waar 'ie z'n lage salontafeltje vermoedde, met daarop een glaasje jenever; maar: daarna gingen vanzelf allebei zyn ogen open, en schrok onze held zich een harde bult: circus bulderdrang, niks anders, lag, in zyn integrale totaliteit, helemaal onder hem - hy zag er alle kanten van, zelfs genoot 'ie nog een uitzicht op het stedelyke faboert ook, waarbinnen dat circus klaarblykelyk gelegen was; de rosse, kromme, krakkemikkige dakpannen van alle, vele woonhuizen, de grys en grauw voort-kronkelende straatjes en ronde pleintjes - de indrukwekkende, zilver glimmende gordel van de schelde-rivier... dan richtten-'ie z'n geschrokken blik, en wel zo gauw 'ie dit kon, opnief op het uitzicht op het circus zelf, dat hem nog veel méér benieuwde. "god zy gezegend," zo bedacht 'ie hardop. "dit moet ik onthouden! dit moet ik, zo rap het my gegeven is, op papier zetten! dit," dacht hy nog meer, "is dé kans om van het circus een plan te maken!"

    zo vlug dit slechts kon, probeerden-'ie ook nog, lezers, zyn eigenste, zelfgemaakte barak terug te vinden, in wirwar van beweeglyke impressies; waar zyn vriend, de kruiter, wellicht doende was, te proberen te wuiven naar hem. maar: hy kon die plek zo gauw niet traceren. wel zag 'ie de trein van circus bulderdrang plotsklaps zeer duidelyk - maar: dat was geen wonder, die trein was  van een adembenemende lengte, integraal bezig met bewegen - een zeer lenig bochtende, smalle maar reusachtige cobra, die het was - en die ermeê bezig was, het circus, zo geleek het, te verstikken in een radde wurggreep...

    "myn god! help! iemand help my!" zo dacht de heer richard III vervolgens. het stygen was, zag 'ie ontzet, reeds voorby; hy was er dus reeds meê begonnen, bedoelden-'ie, met terug naar beneên te komen. maar: niet récht naar beneên, maar wel, lezers, met een zeer brede, ballistische kromboog, rechtstreeks op die burgerlyke woonhuizen af, recht op de gevels af. "neen," bedacht onze held, "dààrtegen gaat die piekhelm my niet beschermen!"

WORDT VERVOLGD