te vroeg wakker geworden, doordat m'n wekker verkeerd stond. gelukkig daarna toch weêr kunnen inslapen. dit alarm had dus wel een voordeel, namelyk het plezier om te mogen inzien: o, wauw, nog een anderhalf uur voort-snurken! (als die wekker niét was afgegaan, was ik me van dat cadeau niet eens bewust geweest. van de meeste cadeaus die we krygen, hebben we geeneens het besef...)
veel gepruts voordat ik, eindelyk, in de wagen zat; een verkeerde factuur snel herschryven, lang zoeken naar m'n jas, zelfs terug uitstappen en terug naar binnen lopen wegens een kabeltje vergeten, et cetera. toen ik dan eindelyk, om 13u stipt, in berendrecht arriveerde, drong het tot my door: damn, myn versterker vergeten! (die nodig is voor de zangers in het programma.)
drie bejaarde mensen, aldus, geïnterviewd, voor een klein publiekje - vorig jaar deden we dit programma, "sterren in eigen huis", vaak in een grootse, omvangryke eetzaal, voor honderd inzittenden; daar zaten dan altyd wel twee of drie bomma's tussen die de boel verstoorden, meestal per ongeluk maar soms zelfs opzettelyk; nu, dit jaar, deze intieme setting, is véél toffer!
onderweg terug naar huis, langs de mistige berkenlanen van de polders, nog eens echt kunnen genieten van dit gegeven; dat ik, zeven jaar geleden weêral, tegen ieders verwachtingen in, m'n rybewys wel degelyk nog wist te behalen (op m'n veertigste, exact op de dag van m'n verjaardag); ik had geen haast, dus een beetje file kon ook geen kwaad. integendeel, achter het stuur is het goed oefenen aan m'n stuntgedichten; het "gedicht in A", "aardvark at graag kwark", is klaar - maar: of ik dit nu donderdag reeds live ga kunnen brengen, is onzeker.
thuis alles byzonder huiselyk. de kinderen die géén tv kyken maar wild lopen te spelen - maar gelukkig ook niet té wild. echt zalig. ook hier en daar maken ze wat huiswerk, zelfs.
een rystschotel van gisteren verder verorberd, en vervolgens, rond halfzeven savonds, naar het zwembad.
nu een week of drie praktisch iédere dag exact twintig minuten baantjes trekken, maar vandaag pas waarachtig sportief, dwz exclusief crawl-slag, en een beetje op tempo. zou ik begin februari zeker niet hebben gekund. nog altyd knudde, maar het vordert (al vordert het dus langzamer dan vroeger.) (de vorige keer toen ik, twee jaar lang, iedere dag ging zwemmen, dateert van zeven jaar terug; het is toen dus gestopt met de geboorte van mollie. de op zich wat voze theorie van serieel monogamisten klopt dus wel; pas als ze zeven zyn, kan je het huis uit.)
een rystschotel van gisteren verder verorberd, en vervolgens, rond halfzeven savonds, naar het zwembad.
nu een week of drie praktisch iédere dag exact twintig minuten baantjes trekken, maar vandaag pas waarachtig sportief, dwz exclusief crawl-slag, en een beetje op tempo. zou ik begin februari zeker niet hebben gekund. nog altyd knudde, maar het vordert (al vordert het dus langzamer dan vroeger.) (de vorige keer toen ik, twee jaar lang, iedere dag ging zwemmen, dateert van zeven jaar terug; het is toen dus gestopt met de geboorte van mollie. de op zich wat voze theorie van serieel monogamisten klopt dus wel; pas als ze zeven zyn, kan je het huis uit.)
voordat ze ging slapen, met mollie de konynen weêr gevangen, om ze in de werkkamer onder te brengen - buiten is het té koud snachts, deze dagen; het vriest echt verdomd hard, vooral als het waait ga je dood... - dat zo tezamen met myn slimme, levendige dochter op die beestjes jagen, laat in de avond, zal op myn sterfbed zeker tot dé kern der meest essentiële herinneringen gaan behoren, alles aan die ervaring is "oer", oprecht en rudimentair... en dan nog voor een goed doel ook...
nu is het één uur snachts. nog schryf-werk voor de boeg - maar: ik wil niet meer, feitelyk... altyd maar die werktrein... help...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
reageer hier en nu