state of being, 25 maart 2018

het leven doet zich nog 'ns voor als een tredmolen. wel liever een tredmolen, dan byvoorbeeld een nedergang, een psychiatrische inrichtung of een spookkasteel. maar toch; hoe weinig kunnen luv en kik buitenkomen, algeheel opgeslorkt als wy worden door onze twee kinderen... zelf ben vyf ik avonden per week de baan op voor myn werk (drie dagen om ergens te gaan optreden, twee dagen om ergens te gaan regisseren), dus die twee vrye avonden kan ik écht niet op stap, kan ik écht niet naar de feestjes van myn vrienden - en dat, terwyl dit vroeger zo'n felle hobby van me was; rondhangen, altyd te weten komen wie wat waar wanneer uitsteekt. neen, alles onder de zon ontgaat my. het valt niet op, maar ik leef als een kluizenaar.

    wél put ik er, meer dan vroeger, plezier uit om na een optreden ter plaatse, nog eventjes te blyven nakaarten. en dat is dan alles...

    inderdaad waarachtig een kenmerkend stel gedachten voor op 'n zondagavond...
    en daar staat wel tegenover dat er niks zo lollig is als vanmiddag, kegelen met de kindjes, blinddoekje, voorlezen, leren lezen, samen lachen en ruziën. o huiselyke vreugd...