één van de meest indringende conversaties van myn leven gehad, daarnet. qua heftigheid alleen te vergelyken met het bepaald existentialistische gesprek dat ik eens voerde met een zekere ex-schoenbroêr van me, dat was een jongeman met het allerhoogste i.q. dat ik ooit tegenkwam - maar toén was dat in het holst van een ondergesneeuwde kerstnacht, en beiden extreem maar dan ook extreem geïntoxiceerd - zodat de woorden van die jongen toen té hard op my in beukten, dwars door myn verbeeldingskracht kraters slaand in myn kwetsbare, zieke geest - met zyn nochtans, in wezen, banale bewoordingen:"wy weten hier op aarde NIKS, vitalski; en het allerenige dat we kunnen krygen, het allerenige, dat is, héél erg soms, HEEL erg soms, een KICK. en dat is ALLES! heel erg soms een KICK, kunnen we krygen - en dat is alles, voor de rest weten wy NIKS." - - daar liep ik als 21-jarige shelleyaan een paar dagen scheef van...
maar daarjuist was het in alle nuchterheid, dit volgende - brrrr...
al twee jaar lang zing ik voor mollie (zeven jaar oud; eerste leerjaar) zonder mankeren warempel iédere avond een slaaplied, met name "kumbaya" (dus: ik heb dat lied intussen al 600 keer gezongen, ook naderhand de lyrics integraal herschapen); telkens het àllerlaatste slaapritueel van de lange dag. vaak probeer ik er, by wyze van sport, aan te ontsnappen; dwz gedaan met voorlezen, lichtje uit, slaapwel - maar: na tien minuten zegt ze dan toch weêr geheid:"wil je nog eens kumbaya zingen?" het is dan ongeveer kwart voor tien savonds, en ik zing dan wel met graagte.
ook vanavond werd het kwart voor tien savonds, toen ik, by haar in het donker liggende, nog steeds niet was beginnen te zingen; mollie manoeuvreerde zich, dus ik dacht: daar gaat 'ie... maar: nu opeens begon ze te huilen, en ook te jammeren en te wenen - wat intensiteit betrof, alsof haar knieën werden geschaafd, alsof ze een vingernagel brak; "bwoe-hoe-whoe-hoe-oe-oe-hoe!!..."
"wat is er toch, schatje??"
ik neem haar in myn armen en ze zegt:"papa!!"
"ja, wat is er, schatje?"
"papa - er gaat een dag komen dat ik dood moet!"
"..."
"maar ik wil helemaal niet dood! ik wil voor altyd blyven leven! ik wil helemaal nooit dood, ik wil blyven leven!"
bwoe-hoe-hoe-hoe-oe-oe!...
nooit eêr kwam de flagrant evidente verleidelykheid van het hiernamaals-verhaal zo frontaal op my af; treur niet, we gaan niet dood! wy komen in de hemel! en daar zyn wy allemaal weêr samen! maar: dat verhaal is naar de prullenmand... wat een hol, wat een volstrekt ledig en tochtig universum moeten wy aankunnen, sindsdien...
bwoe-hoe-hoe-hoe-oe-oe!...
het lykt te kitscherig om waar te zyn, maar dergelyke tranen met tuitend wenend, ging mollie nog verder:"ik wou dat ik volgend jaar aan sinterklaas kon vragen of ik niet voor altyd mag blyven leven - maar dat gaat niet!! want dat kan zelfs sinterklaas niet geven!!..."
en nog verder wenen, in myn armen, alsof pietje de dood al werkelyk aan haar tenen trok. "ik wil helemaal niet dood, papa!"
a. wy zyn nog piepjong, wy blyven nog lekker lang leven. alleen héél erg oude mensen sterven op den duur - maar: die zyn dan zo moe, dat ze bly zyn dat ze hun ogen mogen dichtdoen.
b. maar: het is wààr, mollie - en is ook heel erg, héél erg!!; maar: het enige dat belangryk is, is dat je, in dit leven, heel veel liefde geeft - en dat je ook heel veel liefde krygt. dat is het enige dat telt! (nu de paradys-mythe verkwanseld is, komt dit verhaal, dit excuus, over liefde, zich klaarblykelyk als allerenige nog helder en dapper aandienen...; "te amo ergo sum."
het enige dat je niét kan uitroepen in de nacht: ik ween hier nog verdomd véél erger om dan jy, myn lief klein kind! dat ik vroeg of laat dood moet: in orde, waarom niet! maar jy?
jy, ooit op een dag??
nee nee nee nee nee nee nee!!!!!!!
Vertederend. Vitalski is een goede papa ....
BeantwoordenVerwijderenKick zou ik vervangen door comfort, verder wel ok. Te weten komen dat je zal sterven is vreselijk. De vraag is niet whether you will fuck up your children, but how. Dark enough?
BeantwoordenVerwijderen