state of being, 29 mei 2018

als je me nu vraagt, "waar ben je meê bezig," dan zal ik toch maar, lezer, in één term tegen je zeggen, dit volgende: met het lezen van dat boek, "aantekeningen uit het dodenhuis", door fyodor dostojewski (1821-1881). als tiener kom je in aanraking met de grote klassiekers der letteren, en daar kryg je dan zekere kicks van, dewelke zich nadien zelden meer voordoen; op den duur heb je het een beetje gehad, allemaal; maar nu dit ene leesboek hier, slaat alles... natuurlyk komt dat door de extreme materie; siberië, vyf jaar strafkamp; - maar het is ook de zuivere vertelkunst; om de mensheid zo te kunnen schetsen, zo naakt, zo ellendig - en toch zo meêdogend... hierby moeten zelfs céline en bukowski terug naar de kleuterschool... dit is nu echt werkelyk de échte shit...

    "goed kunnen schryven" is dus een abstractie - byvoorbeeld: je leest liever de simpele mémoires van jeanneke boon dan de ook wel briljante kapellekensbanen van boon zelf; dus wie is er dan "de goede schryver"; hoewel ikzelf, als volksdichter, wél altyd maar op vorm zit te wroeten, moet ik zeggen dat styl uiteindelyk niks is ("het dodenhuis" heeft natuurlyk ook wel een styl maar je hebt de indruk dat die er helemaal niet toe doet... dat gaat allemaal veel verder...)

    anyway...

    voorts ben ik daarstraks eindelyk eens, o vitalski-bloggers, op zo'n schaak-avond in bar leon geraakt, aan het krugerplein... iedere maandagavond komen daar een tiental spelers tezamen... zelf nu meteen drie keer gespeeld, tegen telkens een ander vyand - twee keer gewonnen, één keer remise... alleen die laatste match had betekenis... "en wie is hier eigenlyk, volgens u, de béste schaker," zo wilden-ik toch maar meteen te weten komen - de eerste schaker, die ik bezig was met afdrogen, wyst my gewichtig op een kleine, limburgse jongen met een glanzend gezicht en diepzwarte stofborstels van wenkbrauwen... zo'n slecht karakter ben ik: die jongens, en die twee meisjes, van deze schaakclub, die komen hier tezamen om te schaken voor hun plezier; maar zelf zit ik hier overdreven geconcentreerd te beven en zweten om die ander kapot te krygen...

    eerst speelden we buiten, perfecte biotoop; knal-warm, doch met een zéér zacht briesje, en iets verderop de ramadanezen aller landen... rond één uur moesten we naar binnen van de buurvrouw... in het café was het erg warm en feitelyk te donker om te schaken, de tafeltjes ook net iets te klein (de doos met stukken kan niet by op het blad...)- en dan kreeg ik die limburgse verfborstel dus eindelyk tegenover me... algauw sta ik drie stukken achter... die slampamper begint my al raad te geven... "je moet je stukken beter vrymaken," etc. dat maakten-het ergste in my los, dus meteen daarop, en daardoor, ben ik mooi beginnen terugslaan, op den duur zat 'ie zelf helemaal in een hoekje... wat had die gedacht, my lesgeven zeker...

    okay, remise dus - maar: als hy de beste schaker van de club is, en dit hier is myn entree, dan mag ik nu best tevreden in- en uitasemen...

    om twee uur was alles weêr voorby.

    schaken in de wolstraat is toch beter, daar maakt je schaakbord deel uit van, by wyze van spreken, een eigenste binnenstad van gebraden kippen, décolletées, vyfhonderd jaar kunstgeschiedenis... hier nu op weg naar m'n fiets, zeigt zich een zekere angstaanval op myn neêr... dit te maken hebbend, met de volstrekte uitzichtloosheid van m'n carrière, misschien - ik zit wel weêr safe voor een jaar, maar wat voor toeren heb ik daarvoor mieten verzinnen, en wat moet ik het jaar daarnà doen? plus, daarbovenop, de noodzakelyke melancholie van het bestaan zonder meer... de onontkoombare vergeefsheid van alles...

    dit noteer ik hier nu, om ook jou, o lezer, troost te bieden; opdat je zou begrypen: okay - ik sta niet alleen met die existentiële twyfels, het is voor iedereen eenzelfde harde stryd...

    okay, tot zoverre...